Τα Πρωτόκολλα των Πρεσβύτερων (Σοφών) της Σιών, γνωστά συνήθως ως Τα Πρωτόκολλα της Σιών (Ρωσικά: «Протоколы Сионских мудрецов» ή «Сионские Протоколы»)

Είναι ένα κείμενο που πιθανώς έχει την αφετηρία του στην Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα και παρουσιάζει ένα προσχέδιο κυριαρχίας του κόσμου από τους Εβραίους.
Παρότι η γνησιότητα τους έχει αμφισβητηθεί από διάφορες μελέτες και θεωρούνται προϊόν πλαστογραφίας, η ζωή η ίδια τα επιβεβαιώνει. 
Διαβάζοντας τα, αναγνωρίζει κανείς στρατηγικές που χρησιμοποιήθηκαν για την οικονομική υποδούλωση των χωρών από τις τράπεζες, που πλήθος από αυτές ανήκουν σε εβραϊκές οικογένειες -με εκείνη των Rothschilds να εξέχει- τη διάβρωση του πολιτικού συστήματος, τη διάβρωση της οικογένειας που αποτελεί το κύριο κύτταρο του κοινωνικού ιστού, τη διάβρωση των εκκλησιών ώστε να χαθεί η εμπιστοσύνη των πιστών, τη διάβρωση των ηθών και πολλά άλλα.
Όλα όσα αναφέρονται έχουν ήδη γίνει πράξη, είτε είναι γραμμένα από “σοφούς” σιωνιστές, είτε από άτομα που γνώριζαν με κάποιο τρόπο τα σχέδια για τη δημιουργία και εδραίωση μιας παγκόσμιας σιωνιστικής διακυβέρνησης. Με αυτό το σκεπτικό, τα Πρωτόκολλα μπορούν να θεωρηθούν ως απολύτως γνήσια.

ΠΙΝΑΞ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κ∆'

ΠΙΝΑΞ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

Κεφάλαια και περίληψη

Εισαγωγή R. Lambelin

Κεφάλαιον Α’

Το δίκαιον εν τη ισχύι. Η ελευθερία, η φιλελευθερία, ο χρυσός. Η πίστις. Η αυτονομία. Η κεφαλαιοκρατία. Ο όχλος, η αναρχία. Η ίουδ. μασωνική εξουσία αήττητος. Αι διαφωνίαι των κομμάτων. Τα ισχυρά ποτά. Ο κλασικισμός. Η ακολασία. Ο τρόμος κλπ.

Κεφάλαιον Β’. 19

Οι οικονομικοί πόλεμοι. Ο ρόλος του Τύπου. Η τιμή του χρυσού.

Κεφάλαιον Γ’. 20

Ο συμβολικός όφις. Αι κοινοβουλευτικαί ομιλιομηχαναί, οι λίβελλοι. Η οικονομ. υποδούλωσις. Ο στρατός των Ιουδαίων μασώνων. Ο εκφυλισμός των Χριστιανών. Τα δημοτικά σχολεία των μασώνων. Γενική οικονομική κρίσις. ∆ιατί είναι άτρωτος ο μασωνισμός κλπ.

Κεφάλαιον ∆’. 23

Τα διάφορα στάδια της δημοκρατίας. Η εξωτερική όψις του μασωνισμού. Ο ρόλος της κερδοσκοπίας. Η λατρεία του χρυσού.

Κεφάλαιον Ε’. 24

∆ημιουργία ίσχυρας κυβερνητικής συγκεντρώσεως. ∆ιατί τα Κράτη 8έν δύνανται να συνεννοηθώσι. Πως θα υποταχθή η δημοσία γνώμη. Η υπέρτατη Κυβέρνησις.

Κεφάλαιον ΣΤ’. 27

Τα μονοπώλια. Η αριστοκρατία εστί ρημένη κτηματικού πλούτου. Το εμπόριον, η βιομηχανία και η κερδοσκοπία. Η αναρχία και η οινολογία.

Κεφάλαιον Ζ’. 28

∆ιατί πρέπει ν’ αυξάνωμεν τους εξοπλισμούς. Ζυμώσεις, διχόνοιαι και μίση εις όλον τον κόσμον. Καταναγκασμός της αντιπολιτεύσεως των Χριστιανών δια των πολέμων και του γενικού πολέμου. Ο Τύπος και η δημοσία γνώμη.

Κεφάλαιον Η’. 29

∆ιφορούμενη χρήσις του δικαστικού δικαίου. Οι συνεργάται του μασωνικού καθεστώτος. Ιδιαίτεραι Σχολαί. Οικονομολόγοι και εκατομμυριούχοι.

Κεφάλαιον Θ’. 30

Εφαρμογή των μασωνικών άρχων. Τα μασωνικόν σύστημα. Η σπουδαιότης του αντισιμητισμού. Η δικτατορία του μασωνισμού. Ο τρόμος. Ο φιλελεύθερος δεσποτισμός. Η εφαρπαγή της εκπαιδεύσεως και ανατροφής κλπ.

Κεφάλαιον Ι’. 32

Η δύναμις των πραγμάτων εν τη πολιτική. Η μεγαλοφυία της ποταπότητος. Η καθολική ψηφοφορία. Ο μεγαλοφυής οδηγός του μασωνισμού. Το δηλητήριον της φιλελευθερίας. Το Σόνταγμα, σχολή κομματικών διχονοιών. Οι Πρόεδροι δημιουργήματα του μασωνισμού κλπ.

Κεφάλαιον ΙΑ’. 35

Το πρόγραμμα του νέου Πολιτεύματος. Οι Χριστιανοί είναι πρόβατα. Ο μυστικός μασωνισμός και αι στοαι «επιφανείας»

Κεφάλαιον ΙΒ’. 37

Μασωνική ερμηνεία της λέξεως «ελευθερία». Το μέλλον του Τύπου εϊς το βασίλειον των Μασώνων. Η αλληλεγγύη των Μασώνων εν τω συγχρόνω Τύπω. Το αλάνθαστον του νέου Πολιτεύματος.
Κεφάλαιον ΙΓ’. 40
Η ανάγκη του επιουσίου άρτου. Τα πολιτικά και βιομηχανικά ζητήματα. Οι διασκεδάσεις. Οι οίκοι ανοχής. Τα μεγάλα προβλήματα.

Κεφάλαιον Ι∆’. 41

Η θρησκεία του μέλλοντος. Η δουλεία του μέλλοντος. Η πορνογραφία και το μέλλον του έντυπου λόγου.

Κεφάλαιον ΙΕ’. 42

Παγκόσμιον πραξικόπημα εν μια ήμερα. Αί εις θάνατον καταδίκαι. Η μέλλουσα τύχη των Χριστιανών μασώνων. Ο μασωνισμός, οδηγός όλων των οργανώσεων. Ο Κομμουνισμός. Αί θανατικαί καταδίκαι των μασώνων κλπ.

Κεφάλαιον ΙΣΤ’. 47

Τα Πανεπιστήμια ακίνδυνα. Η αντικατάστασις του κλασικισμού. Κατάργησις της ελευθέρας εκπαιδεύσεως. Η διδασκαλία δια τον παραστάσεων.

Κεφάλαιον ΙΖ’. 49

Το δικηγορικόν Επάγγελμα. Η επιρροή των Χριστιανών Ιερέων. Η ελευθερία της συνειδήσεως. Πατριάρχης και Πάπας. Μέσα πάλης κατά της υφισταμένης Εκκλησίας. Προβλήματα του συγχρόνου Τύπου κλπ.

Κεφάλαιον IH’. 51

Μέτρα ασφαλείας. Επιτήρησις των συνωμοτών. Η φανερά φρουρά καταστρεπτική δια την Αρχήν κλπ.

Κεφάλαιον ΙΘ’. 53

Το δικαίωμα του αναφέρεσθαι. Τα πολιτικά εγκλήματα κλπ.

Κεφάλαιον Κ’ 54

Οικονομικόν πρόγραμμα. Προοδευτικοί δασμοί. Ταμιευτικαί Τράπεζαι. Ελεγκτικόν Συνέδριον. Στασιμότης κεφαλαίων. Έκδοσις γραμματίων. Ανταλλαγή του χρυσού. Τα κρατικά δάνεια κλπ. Οι πράκτορες του μασωνισμού.

Κεφάλαιον ΚΑ’. 58

Τα εσωτερικά δάνεια. Το παθητικόν και οι φόροι. Αι μετατροπαί. Κατάργησις του χρηματιστηρίου. Φορολογία των βιομηχανικών αξιών.

Κεφάλαιον KB’. 60

To μυστικόν του μέλλοντος κλπ.

Κεφάλαιον ΚΓ’. 61

Μείωσις παραγωγής ειδών πολυτελείας. Η μικρά βιομηχανία. Η απεργία. Απαγόρευσις της μέθης. Καταδίκη της παλαιάς κοινωνίας και ανάστασις αυτής υπό νέαν μορφήν. Ο εκλεκτός του Θεού.

Κεφάλαιον Κ∆’. 62

Ενίσχυσις των ριζών του βασιλέως ∆αβίδ. Απομάκρυνσις των απ’ ευθείας διαδόχων. Ο βασιλεύς – Πεπρωμένον. Το άσπιλον των εξωτερικών ηθών του βαοιλέως των Ιουδαίων.





Εισαγωγή R. Lambelin

Εις διάφορα σημεία του μεμακρυσμένου ορίζοντος αντιλαμβάνεται τις τον σχηματισμόν κυμάτων αντισημιτισμού. Τούτο δεν είναι μεν εισέτι καταφανές, αλλ’ από την έπήρειαν των ιουδαϊκών προκλήσεων, αίτινες εκδηλούνται πανταχόθεν, τα κύματα αυτά θα ογκωθώσιν άγρίως, θα έπιταχύνωσι την ορμήν των και θα αποβώσι φρικαλέα όταν θα συντριβώσι (με ένα λευκόν αφρόν διαλυόμενον πρός τον ουρανόν) επί των όχθων, εις ας ο Ισραήλ επίστευσεν ότι κατεσκεύασεν απόρθητους ακροπόλεις.
Τα κύματα αυτά τα αντισημιτικά οφείλονται εις αίτια επιπόλαια ή εις αφορμάς σοβαράς και βαθείας; Πρέπει οι Ιουδαίοι να θεωρώνται, κατά το πλείστον, ως υπεύθυνοι της παγκοσμίου μεταπολεμικής καχεξίας;
Μόνον γεγονότα ακριβέστατα επικυρωθέντα, συγκρίσεις ειλικρινώς γενόμεναι, συλλογισμοί λογικώς εξηγμένοι, δύνανται να δώσωσι την απάντησιν εις τα ερωτήματα ταύτα.
Ι
Επί της πρωθυπουργίας του ∆αβίο Λόυο Τζώρτζ η Βρεταννική Κυβέρνησις είναι εντελώς υποτεταγμένη εις την πολιτικήν του Ισραήλ. Τούτο είναι αναμφισβήτητον. Εξ Ισραηλίται είναι ιδιαίτεροι μυστικοσύμβουλοι (Privycouncillors), δυο εδρεύουσιν εις το Υπουργείον, ο sir Alfred Mond και ο έντιμος Edwin Montagu, και δεν είναι ίσως αυτοί οι περισσότερον ιουδαϊζοντες εν το Υπουργείω τούτω. Όταν οι αρχηγοί του σιωνιστικού κινήματος, προβλέποντες την τελικήν νίκην της Άντάντ (Entente), ηθέλησαν να στερεώσωσι καλώς την Ίδρυσιν του μελλοντικού βασιλείου της Παλαιστίνης, ο Υπουργός των Εξωτερικών Μπάλφουρ εν ονόματι της Κυβερνήσεως της Αυτού Βρεταννικής Μεγαλειότητας, εγραψεν εις τον Λόρδον Ρώτσιλδ, ότι αναλαμβάνει την υποχρέωσιν να διευκολύνη δι’ όλης της δυνάμεως του την δημιουργίαν της «Εθνικής Ιουδαϊκής Εστίας».
Ο ισραηλίτης Λόρδος Αρχιδικαστής (Chief Justice of England) Ρήντιγκ απεστάλη εις την Ουάσιγκτών ως ύπατος αρμοστής και έκτακτος απεσταλμένος, ίνα διακανονίση εκεί μετά των ισραηλιτών του προέδρου Ουίλσωνος: ήτοι του πρεσβευτού Μοργκεντάου, του τραπεζίτου Σίφ (Jacob Schiff), του δικαστού Μπράντεϊς (Brandeis), του καθηγητού Φραγκφοϋρτερ (Francfurter), τα πλέον λεπτεπίλεπτα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα, τα οποία ανέκυψαν κατά τους τελευταίους μήνας του πολέμου, ως και τα προκαταρκτικά της ειρήνης.
Όταν η Αγγλία επέτυχε παρά της Κοινωνίας των Εθνών την προσωρινήν εντολήν επί της Παλαιστίνης, ένθα επί 700.000 κατοίκων δεν υπήρχον ίσως ούτε 65.000 Ιουδαίοι, ο ισραηλίτης Λόρδος Ερβέρτος Σαμουήλ (sir Herbert Samouel) ανέλαβε την απόλυτον εξουσίαν της διοικήσεως της Αγίας Γης και της εκεί εγκαθιδρύσεως ιουδαϊκού πολιτεύματος.
Όταν εις την Κουϊνσλάνδην της Αυστραλίας εκενώθη η θέσις διοικητού, πάλιν ισραηλίτης, ο Λόρδος Ματθαίος Νάθαν (sir Matthew Nathan) υπεδείχθη δια να την καταλάβη!
Η Κοινωνία των Εθνών εμπιστεύεται εις την Αγγλίαν την γενικήν γραμματείαν (= προεδρίαν – διεύθυνσιν) της διαρκούς οργανώσεως της. Ο Λόρδος Ε. Ντράμωντ (sir Εric Drummond) άμα ως έφθασεν εις Γενεύην επισκέπτεται τον μέγαν Ραββίνον της πόλεως, του συνιστά το προσωπικόν του, τον διαβεβαιοί περί του θαυμασμού του δια τους Ιουδαίους και περί της πλήρους αφοσιώσεώς του εις την υπόθεσιν των και τα ιδεώδη των. Μεταξύ των κυριωτέρων συνεργατών του ενδιαφέρει να αναφέρωμεν τον πρώην διερμηνέα λοχαγόν Mantoux, τμηματάρχην πολιτικών υποθέσεων, βοηθούμενον υπό του ταγματάρχου Abraham και της κ. Ν. Spiller.
Όταν οι απεσταλμένοι των ιουδαϊκών εταιρειών υπέβαλαν εις την Κοινωνίαν των Εθνών αίτησιν τείνουσαν εις το να εξάρτηση την παραδοχήν εν αύτη των νέων Κρατών εκ της προηγουμένης αποδοχής της ρήτρας περί μειονοτήτων —πράγμα το οποίον θα ηδύνατο τις να εκλάβη ως δικαίωμα των Ιουδαίων να σχηματίσωσι Κράτος εν Κράτεσι— ο Λόρδος Robert Cecil προσεφέρθη να υποστήριξη την αίτησίν των!
Όταν ο πρίγκιψ της Ουαλίας έκαμε το ταξείδιον ανά τας Βρεταννικάς Κτήσεις και τον Καναδαν, οι Ιουδαίοι, διοργάνωσαν, ευθύς άμα τη επιστροφή του, υπό τον τίτλον «Αυτοκρατορική περιήγησις εις ανάμνησιν του Πολέμου» (War Memorial Empire Tour), ταξείδιον περιέχον δρομολόγιον σχεδόν παρόμοιον. Εν ονόματι των ιουδαϊκών και σιωνιστικών οργανώσεων, ο μέγας Ραββίνος Hertz, συνοδευόμενος υπό του Μ.Α.Μ. Woolf, μεταβαίνει και αυτός να επισκεφθή τας Βρεταννικάς Κτήσεις και τον Καναδάν δια να δώση οδηγίας εις τας διεσκορπισμένας ισραηλιτικάς Κοινότητας, να εξάψη τον θρησκευτικόν ζήλον των και να συλλέξη κεφάλαια, προοριζόμενα δια την ίδρυσιν εν Λονδίνω, ως ενθυμίου του Πολέμου, μεγάλου ισραηλιτικού ιεροδιδασκαλείου. Και ο επίσημος χαρακτήρ, τον όποιον η Κυ-βέρνησις απέδωκεν εις την αποστολήν ταύτην, επικυρούται δια του συμποσίου, το οποίον προσεφέρθη εις τους ταξειδιώτας την παραμονήν της αναχωρήσεως των. Οι υπουργοί, οι αντιπρόσωποι του Καναδά και των αποικιών αντεπροσωπεύοντο εις αυτό. Ο επικεφαλής του συμποσίου Λόρδος Ρώτσιλο (Rothschild), ήγειρε πρόποσιν: «υπέρ της Κυβερνήσεως της Αυτού Μεγαλειότητος» και διεκήρυξεν ότι μεταξύ των Κυβερνήσεων, αίτινες διηύθυναν τας τύχας της Μεγάλης Βρεταννίας, ουδεμία, ως η σημερινή, δεν είχε «δείξει τόσην ειλικρινή συμπάθειαν εις τα σχέδια και εις το ιδεώδες των Ιουδαίων». Απαντών, εν ονόματι της Κυβερνήσεως, ο Λόρδος Μίλνερ, ηΰχαρίστησε τον πρόεδρον δια τον έπαινον και προσέθεσεν αδιστάκτως, ότι η Βρεταννική Κυβέρνησις είχεν ευρέως ανταμειφθή δια την φιλοϊουδαϊκήν πολιτικήν της! Εις την πόλιν του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδος της Ν. Αφρικής (Cape Town oj Good Hope), εις το Ντέρμπαν (Durban) της Νατάλης Ν.Α., εις την Ιωαννούπολιν (Johannesburg), την πρωτεύουσαν του Τράνσβααλ, εις τας αυστραλιανάς πόλεις, παντού, οι απεσταλμένοι του Ισραήλ εγένοντο δεκτοί με πριγκηπικάς τιμάς. Αι πολιτικαί και στρατιωτικαί αρχαί ήρχοντο πρός υποδοχήν των, τους ηΰχοντο το «ως ευ παρέστησαν» και ετίθεντο εις τας διαταγάς των.
Μήνας τινάς προηγουμένως ο κ. Lloyd George ειδοποιηθείς υπό τίνων, αμφιβόλου ειλικρίνειας πληροφορητών, ότι αντισημιτικαί εξεγέρσεις (pogroms) ανεφάνησαν εις την Πολωνίαν, απέστειλεν εξ ιδίας αυτού πρωτοβουλίας εις την Βαρσοβίαν ανακριτικήν επιτροπήν, προεδρευομένην υπό του Ιουδαίου Stuart Samuel. Τούτο δεν διελάλει ανά το σύμπαν (urdi et ordi) ότι η Αγγλία ηξίου να γίνη εις όλας τας χώρας ο πρόμαχος του Ισραήλ;
Άλλωστε, όταν ο λόρδος Chelmsford έφθασεν εις το τέρμα της αποστολής του, ως αντιβασιλεύς των Ινδιών, ο Ιουδαίος Rufus Isaacs λόρδος Reading, ο πρώην ανώτατος ∆ικαστής και ύπατος αρμοστής εις την Ουασιγκτών, εκλήθη να τον διαδεχθή εις υπούργημα, κατά τοσούτο μάλλον λεπτον και επίφοβον. καθ’ όσον αι Ινδίαι, ένεκα πολιτικών και διοικητικών μεταρρυθμίσεων, είναι εν πλήρει αναβρασμό.
Εις τας Ηνωμένας Πολιτείας, επί της προεδρείας του Ουίλσωνος, η ιουδαϊκή κατάκτησις υπήρξε τόσον έκδηλος όσον και εν Αγγλία. ∆εν πρέπει να λησμονή τις ότι τη υποβολή του Jacob Schiff και πολλών εβραιογερμανών τραπεζιτών, εν πλήρει συμφωνία μετά του Lioyd George, ο πρόεδρος Ούιλσων επέτυχε την εισαγωγήν εις την συνθήκην ειρήνης των σκοτεινών όρων των σχετικών προς τας Επανορθώσεις, προς το δημοψήφισμα της Άνω Σιλεσίας, προς τα πολιτεύματα τα αφορώντα την Sarre, Fiume, Dantzig.
Και όμως παρά την αποδοκιμασίαν των συμπολιτών του (αποποιηθέντων να υιοθετήσωσι την ιδεολογικήν φιλανθρωπίαν του και να την ακολουθήσωσιν εν τη επικινδύνω οδώ, εις ην είχε περιπλέξει την Ευρώπην) ο πρόεδρος των Ην. Πολιτειών εύρε τον τρόπον να εκδήλωση και πάλιν τας προς τους Ιουδαίους συμπαθείας του. Υπέδειξε δύο Ισραηλίτας δια να τον αντιπροσωπεύσωσιν εις δύο διαιτησίας, τας οποίας τω ανέθηκεν η Κοινωνία των Εθνών, και απαντών εις εν παράπονον του φίλου του Ραββίνου Βάϊς (Wise) περί της τύχης των Ισραηλιτών της ανατολικής Ευρώπης, διετύπωσεν εις επιστολήν, δημοσιευθείσαν την 10 Σεπτεμβρίου 1920, τον θαυμασμόν του προς τους Εβραίους, ως εξής «Ηξεύρομεν εις τας Ηνωμένας Πολιτείας, ένθα οι Ιουδαίοι, απολαύουσι της πληρεστέρας ισότητος, με ποίαν εντιμότητα υπηρετούσι και με ποίαν πίστιν υπερασπίζονται τα συμφέροντα και το ιδεώδες του ιδίου ημών Έθνους».
Εάν οι Ιουδαίοι κατεδιώχθησαν άλλοτε εν Ρωσσία, η Επανάστασις, παρασκευασθείσα υπ’ αυτών από πολλού χρόνου, ανέτρεψε παραδόξως τους κύκλους. Η κατάρρευσις του Τσαρισμού, η συνθήκη του Brest – Litovsk, καταπαύσασα τας εχθροπραξίας με την Γερμανίαν, και το πολίτευμα των Σοβιέτ υπήρξαν έργον των Ιουδαίων. Ο Kerensky, όστις εχρησίμευσε» ως γέφυρα μεταξύ της
δημοκρατικής ∆ούμας και του αιματηρού κομμουνισμού, είναι Ισραηλίτης. Ο Λένιν ήτο, λέγουν, σύζυγος Ιουδαίας, ο Trotsky, ο Radek και ο Zinoview και τα τρία τέταρτα των επιτρόπων του λαού είναι Ιουδαίοι.
Ο ερυθρός στρατός, όταν κατέκλυσε την Πολωνίαν, μετεχειρίσθη ως συμμάχους τους Ισραηλίτας των καταλαμβανόμενων πόλεων και οι Ισραηλίται άλλωστε αυτοί, σχεδόν πανταχού συνηνώθησαν με τα στρατεύματα ταύτα, οσάκις ο ερυθρός στρατός εξηναγκάζετο να υποχωρή.
Κατά την στιγμήν της ανακωχής και των πρώτων διεθνών συνεννοήσεων, οι Ιουδαίοι παρέσχον μεγίστην εκδούλευσιν εις την Γερμανίαν, μεταβαλόντες τα Κράτη της εις ∆ημοκρατικάς ή Σοσιαλιστικάς χώρας. Μετά την φυγήν του Αυτοκράτορος Γουλιέλμου εις την Ολλανδίαν, η νέα Κυβέρνησις του Ράϊχ έπεσεν εις τας χείρας του Ισραήλ. Ο υπουργός των Εξωτερικών Haase, ο των Οικονομικών Schiffer, ο των Εσωτερικών Preusse, ήσαν Ιουδαίοι·εις την Πρωσίαν το Υπουργείον απετελείτο από μόνον Ισραηλίτας. Ό Kurt Eisner εκυβέρνα την Βαυαρίαν. Εις την Ούγγαρίαν εβασίλευσεν ο Bela Kuhn η Kohen, αλλ’ η τυραννία του υπήρξε τόσον φρικαλέα, ώστε έσχε μόνον εφήμερον την διάρκειαν.
Εκτός της Αυστρίας, θυσιασθείσης και καταστραφείσης, τα δημοκρατικοποιηθέντα Κράτη προσήλκυσαν την εύνοιαν των Ιουδαίων και των Αγγλοσαξώνων Πουριτανών κυρίως διορισθέντων δια την σύνταξιν της συνθήκης της ειρήνης.
Η εις Παρισίους γερμανική αποστολή περιελάμβανε σχεδόν μόνον Εβραίους, μεταξύ των οποίων ο Oscar Oppenheimer και ο Marx Warburg, αδελφός του γαμβρού του τραπεζίτου της Ν. Υόρκης, και ο Jacob Schiff.
Τα δεκατέσσαρα άρθρα του προέδρου Ουίλσωνος —των οποίων το τελευταίον εξαπέλυε την ιδέαν της Κοινωνίας των ‘Εθνών— και τα πέντε συμπληρωματικά τοιαύτα, τα προστεθέντα εις τα προηγούμενα εις λόγον εκφωνηθέντα εις την Νέαν Υόρκην κατά Σεπτέμβριον του 1918, δια να ορίσωσι τας βάσεις αυτού, ενεπνεύσθησαν υπό του πρίγκηπος Max της Βάδης, Καγκελαρίου του Ράιχ, ευθύς ως η Γερμανία, νικηθείσα και καταρρεύσασα, εξητήσατο την είρήνην.
Η παράξενος αυτή ειρήνη, ευνοϊκή μάλλον δια τους ηττημένους παρά δια τους νικητάς — πλην των Αγγλοσαξώνων—, με τον λεπτοφυά και περίπλοκον μηχανισμόν, απαιτούσα έλεγχον σοβαρόν και μακροχρόνιον, κινδυνεύουσα να θραυσθή μόλις εν μόριον θα παρεισέφρυεν εντός των τροχών της, διέσωσε την ενότητα της Γερμανίας και άφηκεν εις αυτήν ευρύ μέρος της δυνάμεως της, αλλ’ η ειρήνη αυτή έσχε και το προνόμιον να ανταποκρίνεται προς τας επιθυμίας, προς τας φιλοδοξίας και προς το ιδεώδες των Ισραηλιτών. Η ειρήνη αυτή, εμποδίζουσα την οικονομικήν επανόρθωσιν των εμπολέμων Κρατών, ήτο ευμενής εις τας μεγάλας Τραπέζας, τας οποίας διευθύνουσιν Ισραηλίται, εις τα διεθνή κερδοσκοπικά συνδικάτα, τα πλουτήσαντα δια του πολέμου και τα κατέχοντα τα οικονομικά ταμιεύματα του κόσμου.
∆εν πρέπει να εκπλήσσεται τις αν η Κοινωνία των Εθνών εκηρύχθη «ουσιωδώς ιουδαϊκής εμπνεύσεως» υπό του Israel Zangwill. Και ο Λουκιανός Βόλφ, αντιπρόσωπος των ιουδαϊκών εταιρειών, αφού παρεστάθη εν Γενεύη εις την συ-νέλευσιν της Κοινωνίας των Εθνών, δεν εδίστασε να επικύρωση και αυτός ότι η «Κοινωνία» αυτή ήτο εν αρμονία με τας ευγενείς και ιερωτάτας παραδόσεις του Ιουδαϊσμού και ότι όλοι οι Ισραηλίται ώφειλον να θεωρώσιν ως ιερόν καθήκον των να την υποστηρίζωσι δι’ όλων των δυνατών μέσων.
II
Φαίνεται ότι ο ιουδαϊκός κίνδυνος, ο οποίος εξεδήλουτο δια τόσων συμπτωμάτων και δια τόσων γεγονότων, δεν απεκαλύφθη πλήρως, παρά όταν εκυκλοφόρησεν η μετάφρασις αποσπάσματος εκ ρωσσικού βιβλίου, εξασφαλισμένου εις το British Museum, κατ’ Αύγουστον του 1906 και το οποίον είχεν ως τίτλον : «Το Μέγα εν τω Μικρώ, και ο Αντίχριστος ως άμεσος πολιτική δυνατότης» (Σημειώσεις ενός Ορθοδόξου, Β’ εκδοσις, διορθωμένη και επηυξημένη. Tsarkoie – Selo, 1905).
Η μετάφρασις αυτή εξεδόθη κατά ∆εκέμβριον του 1919 παρά των Eyreand Spotteswoode, και έφερε τον τίτλον : «Ο Ιουδαϊκός κίνδυνος. Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» (The Jewish Peril. Protocols of the Learned Elders of Zion). Αυτή θα έμενεν επί πολύν χρόνον άγνωστος εις την
Αγγλίαν, εαν συντάκτης των «Τάιμς» δεν είχε σκεφθή να αφιέρωση εις αυτήν εν άρθρον και να δώση περί αυτής αρκετά λεπτομερή περιγραφήν, προκαλούσαν την αγωνιώδη ερώτησιν εαν αυτό το βιβλίον αληθεύη, μήπως δεν διεφύγαμεν μίαν γερμανικήν ειρήνην παρά δια να υποκύψωμεν εις μιαν ιουδαϊκήν τοιαύτην;
Εν ευθέτω χρόνω εκυκλοφόρει εν Λονδίνω η αγγλική μετάφρασις των «Πρωτοκόλλων», γερμανική τοιαύτη εδημοσιεύετο εις το Charlottenburg (Berlin) υπό του Gottfried Zur Beele: Τα Μυστικά των Σοφών της Σιών (Die Geheimnisse der Weisen von Zion) και διεδίδετο αρκετά ταχέως εις τα κράτη του Ράϊχ ως και εις την Αυστρίαν.
Το άρθρον των Τάιμς επροκάλεσε την προσοχήν επί του ιουδαϊκού κινδύνου (Jewish Peril). Αμέσως το βιβλιάριον έγινε δυσεύρετον — εξηφανίσθη — και, πράγμα παράδοξον, οι εκδόται Eyre Spottisuoode εδήλωσαν, οτι δεν θα έκαμνον νέαν έκδοσιν αυτού. Αλλά εως ώτου, τη φροντίδι εθνικιστικής τίνος εταιρείας «The Brilons», δημοσιευθή νέα αγγλική έκδοσις, η μεγάλη ημερησία εφημερίς «The Morning Post» εδημοσίευεν υπό τον τίτλον : «Η αφορμή της παγκοσμίου ανησυχίας» (The Cause of Mord Unrest), σειράν άρθρων πολύ ζωηρών, βασιζόμενων επί των κειμένων των «Πρωτοκόλλων» και επί εγγράφων προγενεστέρως ανακαλυφθέντων και αποδεικνυόντων, ότι οι Ιουδαίοι είναι εκείνοι, εις τους οποίους έπρεπε να απεδίδομεν την παγκόσμιον καχεξίαν, την παρατείνουσαν τας μεταπολεμικάς οικονομικάς και πολιτικάς δυσκολίας.
Είς τας Ηνωμένας Πολιτείας εδημοσιεύθη, παρά τοις κ.κ. Small Magnard et Cie της Βοστώνης, άλλη μετάφρασις, επιγραφομένη «Τα Πρωτόκολλα και η Παγκόσμιος ανατροπή» (The Protocols and world revolution). Και Πολωνική μετάφρασις ανεφάνη επί πλέον κατά το 1920. Εις την Γαλλίαν πρακτικά τίνα, συνοδευόμενα εκ περικοπών του βιβλίου του Σεργίου Νείλου, κατεχωρίσθησαν εις τας εφημερίδας: Correspondant, la Vieille France, & Urbain Gohier, Action Frangaise, Oqinion. Πρώτη μετάφρασις εδημοσιεύθη εις την Libre Parole, αλλά μόνον κατά Σεπτέμβριον του 1920 και αρχομένου του 1921, εκυκλοφόρησεν η έκδοσις μετά προλόγου του Σεβασμ. Juin1 και η έκδοσις της la Vieille France μετά σχολίων εις την αρχήν και εις το τέλος2.
Είναι δύσκολον να γνωρίζωμεν τας διαφόρους εκδόσεις τας γενομένας εν Ρωσία. Φαίνεται ότι η πρώτη, ήτις οφείλεται εις τον καθηγητήν Σέργιον Νείλον, εγένετο κατά το 1902, αλλ’ αυτή θα ηξηγοράσθη και εξηφανίσθη υπό των Ιουδαίων, καθ’ όσον τα αντίτυπα αυτής είναι δυσεύρετα.
Επανεξεδόθη κατά το 1903; Ίσως, αλλά η πρώτη της •οποίας κατέχομεν αντίτυπον, είναι η του 1905 ήτις εμφαίνεται εις τον κατάλογον του British Museum.
Ο Ρώσσος συγγραφεύς G. Butmi εδημοσίευσε μετάφρασιν αυτών το 1907 με την συνδρομήν του αδελφού του A. L – Butmi ύπο τον τίτλον: «Ο εχθρός της ανθρωπότητας». Τα βιβλίαν, εκτυπωθέντα υπό της Σχολής των Κωφαλάλων της [Ιετρουπόλεως, αφιερούται εις την «Ένωσιν του Ρώσικου Λάου», πατριωτικήν Εταιρείαν, ήτις κατεπολέμει τους Ιουδαίους και τας απόκρυφους εταιρείας, τας τόσον διαδεδομένες τότε εν Ρωσία.
Το έργον του Σεργίου Νείλου ίσχε νέας εκδόσεις κατά τα έτη 1911, 1912, 1917 και 1920. Η αμερικανική μετάφρασις εγένετο εκ της εκδόσεως του 1911, της εκτυπωθείσης εις το μοναστήριον του Αγίου Σεργίου. Η έκδοσις του 1912 δεν μνημονεύεται ούτε εις τον πρόλογον του Σεβασμ. Jouin, ούτε εις τους προλόγους της γερμανικής και της αμερικανικής εκδόσεως- αλλ’ ημείς επετύχαμεν αυτήν εν υπόδειγμα του εξωφύλλου της υπάρχει εις την αρχήν του παρόντος τόμου, ο οποίος δίδει την πρώτην γαλλικήν μετάφρασιν, την γενομένην απ’ ευθείας εκ του ρωσικού κειμένου. Η έκδοσις του 1917 κατεστράφη σχεδόν εξ ολοκλήρου υπό των μπολσεβίκων, η δε του 1920 έξετυπώθη εις το Βερολίνον. Η μετάφρασις των «Πρωτοκόλλων» έξετυπώθη υπό τον τίτλον: Η Ακίς του Φωτός, και ο εκδότης συντάκτης Pierre Schabelski Bork την συνώδευσε με σχόλια σχετικά πρός την ρωσικήν Επανάστασιν, δια των οποίων κρίνονται αυστηρώς αι πράξεις του υπουργού Tchernoy και του Kerenski, «ο όποιος, τεθείς επί κεφαλής της Ρωσίας επί εξ μήνας, δια των λόγων του και των πράξεων του, ηπάτησε και επρόδωσε την πατρίδα του».
Ποία λοιπόν είναι η καταγωγή και η αξία αυτών των «Πρωτοκόλλων»; Όπως ο ηλεκτρικός σπινθήρας στους κερατοειδείς σωλήνας προκαλεί χημικά καθιζήματα, ούτω και τα «Πρωτόκολλα»
1 Le Lerril Judeo massonnique: «Le Protocols des Sages de Sion» (Emile Paul). 2 «Le Protocols» (ed. de la «Vieille France»).

εσχον ως συνέπειαν να προκαλέσωσιν αντιϊουδαϊκάς κρίσεις και σχόλια, αποκαλύπτοντα εις τους διαφόρους λαούς ένα αγωνιώδη κίνδυνον και γνωστοποιούντα.το σχέδιον εκστρατείας, το επινοηθέν υπό του Ισραήλ, δια, να πραγματοποιή το μεγαλειώδες όνειρόν του, το αντικείμενον των προαιώνιων φιλοδοξιών του, ήτοι την παγκό-σμιον κυριαρχίαν.
Αι σιωνιστικαί εταιρείαι συνεκρότησαν συνέδριον εις την Bale κατά το 1897 και έρριψαν εν αυτό τας βάσεις προγράμματος κατακτήσεων, του οποίου αι προηγούμεναι επιτυχίαι εδικαιολόγουν την ευρύτητα. Το πρόγραμμα τούτο δεν·υπεδείκνυε μόνον τους διαδοχικούς αντικειμενικούς σκοπούς και τας ακολουθητέας μεθόδους και τους τηρητέους τακτικούς κανόνας. Τα διάφορα τμήματα του Συνεδρίου συνέτασσον πρακτικά των Συνεδριάσεών των, ονομαζόμενα «Πρωτόκολλα», προωρισμένα ν’ άνακοινωθώσιν εις τινας μεμυημένους και διατηρήσωσι το σχέδίον των αποκρύφων αυτών και παρανόμων συμβουλίων.
Ο Σέργιος Νείλος, εις την είσαγωγήν της εκδόσεως του 1917, δήλοι ότι τα φυλλάδια τα περιέχοντα αποσπάσματα αυτών των πρακτικών, συντεταγμένων εις την γαλλικήν (διότι πλείστοι Σιωνισταί ηγνόουν την εβραϊκήν), του πάρε δόθησαν κατά το 1901 υπό του Alexis Nicoiajevitch Souchotin, στρατάρχου της ευγενείας του Chern. τά φυλλά δια ταύτα εγένοντο γνωστά και εις τον δεύτερον Ρώσον μεταφραστήν των, C. Butmi.
Πώς ο Alexis Nicoiajevitch τα είχε προμηθευθή; ∆ύο διαδόσεις υπάρχουν περί τούτου· η αντεγράφησαν υπό γυναικός τίνος, συζύγου η ερωμένης ενός εκ των συνταξάντων αυτά μεμυημένων, και η οποία εθεώρησε καθήκον της να μεταβίβαση τα αντίγραφα ταύτα εις χριστιανόν, δυνάμενον να θέση τους ομοθρήσκους της εις προσοχήν εναντίον των σκότιων και απειλητικών προθέσεων του Σιωνισμού· η υπεξηρέθησαν από χρηματοκιβώτιον, το οποίον είχον οι Σιωνισταί εις τίνα πόλιν της Αλσατίας. ∆εν είναι βέβαιον αν η μία εκ των δύο τούτων υποθέσεων είναι ακριβής, καθ’ όσον οι κάτοχοι των φυλλαδίων θα προσεπάθησαν να απαλλάξωσιν από πάσαν υπόνοιαν και πάσαν εκδίκησιν τον δράστην ή τους δράστας της υπεξαιρέσεως η των διαπραχθεισών ακριτομυθιών.
Οι Ρώσοι μεταφρασταί είναι αμφότεροι έντιμοι άνθρωποι και φιλόθρησκοι. Αί μεταφράσεις των είναι, εκτός μερικών λεπτομερειών, σύμφωνοι. Μ’ όλα ταύτα όταν ο Alexis. Ν. Souchotin παρέδωσεν εις τον Σέργιον Νείλον τα φυλλάδια, του συνέστησε να κάμη την καλλιτέραν χρησιν αυτών πρός υπεράσπισιν των συμφερόντων της θρησκείας και της πατρίδος, του όπερ και επέτρεπεν εις τον ενεργήσαντα την δημοσίευσίν των «Πρωτοκόλλων» ποιάν τίνα ελευ-θερίαν ερμηνείας και συντάξεως.
“Οσον δια την πραγματικότητα της υπεξαιρέσεως εγγράφων εκ των ισραηλιτικών αρχείων, αυτή επιβεβαιούται εξ εγκυκλίου του Σιωνιστικού Κομιτάτου, χρονολογουμένης από το 1901, εις την οποίαν ο δόκτωρ Hertzl παραπονείται δια τας υπεξαιρέσεις, αι οποίαι επέτρεψαν εις τους βέβηλους (Gentils) να γνωρίσωσι τα μυστικά των «Πρωτοκόλλων».
III
Τα «Πρωτόκολλα» είναι είκοσι τέσσαρα τον αριθμόν. Είναι μάλλον διδασκαλίαι και γνωμικά παρά ανακοινώσεις. Φαίνεται ότι ο συγγραφεύς των η οι συγραφείς των, ίσχον ως κυριωτέραν φροντίδα να εκθέσωσιν εις είκοσι τέσσαρα. μαθήματα τα δόγματα του Ισραήλ, τους αντικειμενικούς του σκοπούς, ους επιδιώκει από των αρχαιοτάτων χρόνων και τας λεπτομέρειας του τελικού σχεδίου εκστρατείας πρός κατάκτησιν της παγκοσμίου εξουσίας, οπότε τα πάντα θα. εφαίνοντο παρασκευασμένα δια να αρχίσωσι τον αποφασιστικόν αγώνα.
∆ια τους Ιουδαίους δεν υπάρχει άλλο δίκαιον παρά το της ισχύος· η φιλελευθερία κατέστρεψε παρά τοις Goym την τε θρησκείαν και την εξουσίαν ο χρυσός είναι εις χείρας του Ισραήλ και, δια του χρυσού, εγένετο ούτος κύριος του Τύπου και της κοινής γνώμης, δι’ ων και διευθύνονται αι κυβερνήσεις εις τα δημοκρατικοποιηθέντα Κράτη.
Αι τεκτονικοί στοαί διευθύνονται υπο των Ιουδαίων οι οποίοι κατευθύνουσι τας εκδηλώσεις και την προπαγάνδαν αυτών.
Οι χριστιανικοί Λαοί θα είναι ημέραν τινά τόσον απογοητευμένοι, ώστε θα απαιτήσωσιν υπερκυβέρνησιν παγκοσμίαν, πηγάζουσαν εκ του Ιουδαϊσμού. Ιδιαίτεροι πέλεμοι και μία
παγκόσμιος ρήξις, ην ο Ισραήλ θα δυνηθή να εξαπολύση, θα επισπεύσωσι την βασιλείαν αυτού. Η ιουδαϊκή μοναρχία θα αντικαταστήση την φιλελευθερίαν των χριστιανικών Κρατών. Όλαι αι θρησκείαι θα καταργηθώσι πλην της του Μωϋσέως (δηλ. του Ταλμούδ).
∆ια να δείξωσι την δύναμίν των οι Ιουδαίοι θα καταβάλωσι και θα υποδουλώσωσι δια της δολοφονίας και του εκφοβισμού ίνα των λαών της Ευρώπης. Προοδευτικός φόρος επί του κεφαλαίου και δάνεια κρατικά θα αποκαταστρέψωσι τους Χριστιανούς, τους οποίους άθεος διδασκαλία θα ανηθικοποιήσει και η επί τόσου χρόνου αναμενόμενη ώρα θα σημάνει. Ο Βασιλεύς των Ιουδαίων, ενσάρκωσις του Πεπρωμένου, θα βασιλεύση επί του καταδαμασθέντος σύμπαντος.
Τοιούτον είναι εν συντόμω το περιεχόμενον των «Πρωτοκόλλων». Είναι καλόν να μελετήση τις τα διάφορα κεφάλαια και, να συγκρίνη το κείμενόν των προς άλλα έγ-γραφα εβραϊκής προελεύσεως και να παρατηρήσει αν έχουσι πραγματοποιηθή, κατά και μετά τον πόλεμον, τα προβλεφθέντα γεγονότα και αναγγελθέντα συμβεβηκότα εις φυλλάδια γεγραμμένα προ είκοσιν ετών.
Το τρίτον κεφάλαιον αυτών των διδασκαλιών των Σοφών του Ισραήλ περιέχει υπαινιγμόν εις τον Όφιν, ο οποίος συμβολίζει την προοδευτικήν πορείαν του Ισραήλ προς την παγκόσμιον κυριαρχίαν.
Ο Σέργιος Νείλος, εις τον επίλογον του βιβλίου του, το οποίον η αμερικανική και η γερμανική μετάφρασις δεν είχεν υπ’ όψει της, παρέχει περιέργους λεπτομέρειας περί του συμβόλου τούτου της ιουδαϊκής δυνάμεως, αείποτε νικηφόρου, όταν θα έχει περικλείσει τα ευρωπαϊκά Κράτη, Κατά τας ιουδαϊκά; παραδόσεις, η πρόρρησις αυτή ανέρχεται εις τους χρόνους του Σολομώντος. Η κεφαλή του όφεως παριστάνη τους ιθύνοντας, τους μεμυημένους του Ισραήλ. Εισδύη εις την καρδίαν εκάστου των εθνών δια να τα διαφθείρη, να τα καταστρέψη και αναχωρήσασα εκ Σιών, οφείλει να επανέλθη εις αυτήν, αφού θα έχει εκπληρώσει τον κύκλον των κατακτήσεων της.
Οι Σιωνισταί έχουσιν από πολλού χρόνου ερίσει τον χάρτην, εις τον οποίον είναι εγκεχαραγμένον το δρομολόγιου του ερπετού, και επί του χάρτου αυτού σημειούνται οι μεγάλοι σταθμοί του δρομολογίου, οι διανυθέντες και οι μέλλοντες να διανυθώσιν. Ο πρώτος σταθμός το οδηγεί εις την Ελλάδα, κατά την εποχήν του Περικλέους (429 π.Χ.)· επί βασιλείας του Αυγούστου, ολίγον προ της γεννήσεως του Ιησού Χρίστου, η κεφαλή του Οφέως εισέδυσεν εις την Ρώμην. Η Μαδρίτη την είδεν εμφανιζομένην επί Καρόλου του Ε’, οι Παρίσιοι κατά την παρακμήν Λουδοβίκου του 14ου, το Λονδίνον κατά την πτώσιν του Ναπολέοντος, το Βερολίνον κατά το 1871, μετά τας αποθεώσεις της συνθήκης των Βερσαλιών, η Πετρούπολις κατά το 1881.
Είναι άξιον σημειώσεως ότι όλα τα Κράτη, επί των οποίων ο Όφις αφήκε το γλοιώδες ίχνος του, εκλονίσθησαν μέχρι των θεμελίων των υπό πολιτικών και κοινωνικών κρίσεων.
Ο χάρτης δεικνύει δια βελών τους τελευταίους σταθμούς: την Μόσχαν, το Κίεβον, την Οδησσόν, την Κωνσταντινουπολιν και τέλος την Ιερουσαλήμ, την αφετερίαν και το τέρμα του μοιραίου δρομολογίου. Ο Σέργιος Νείλος είς έκδοσιν των «Πρωτοκόλλων» του 1922, ανάφερει επί πλέον πολλά έγγραφα, τα οποία έρχονται να τονώσωσι τας διδασκαλίας και τας προρρήσεις των Σοφών της Σιών. Τον Νοέμβριον του 1910 τα «Νέα της Μόσχας» (Moskovskia Viedomosti) έδημοσίευον άρθρον, του Κ. J. Tour, επιγραφόμενον «Τα απόκρυφα ιουδαϊκά προγράμματα», δεικνύον τάς πραγματοποιηθείσας προόδους υπό των Ιουδαίων είς την ρωσικήν Αυτοκρατορίαν: «Κατά το διάστημα των 50 τούτων τελευταίων ετών πολλαί καταστροφαί επήλθον, και εκάστη τούτων των καταστροφών επέσπευσε δια γιγαντιαίου βήματος το ιουδαϊκό έργον…
«Είς την Ρωσίαν, η Έπανάσιασις δεν επέτυχε τελείως, αλλ’ εν τούτοις οι Ιουδαίοι εκέρδισαν πολύ, χάρις είς τα συμβάντα του 1905 και 1906. Τα τελευταία συνέδρια των απεκάλυψαν όλας των τας ελπίδας. Η ∆ούμα κατεπλάγη εξ ένός νομοσχεδίου υπογεγραμμένου υπό μεγάλου αριθμού βουλευτών, χορηγούντος πλήρη ισότητα δικαιωμάτων είς τους Ιουδαίους, οίτινες απολαύουσιν ήδη πράγματι πολλών πλεονεκτημάτων. Από της εποχής του υπουργείου του Witte τα όρια της διαμονής των Ισραηλιτών, κακώς τηρούμενα άλλοτε, απέβησαν μάταια δια σειράς εγκυκλίων, και αί ταραχαί, αίτινες κατέστρεψαν και ανηθικοποίησαν τους αύτόχθονας πληθυσμούς, απέβησαν και αύται προς όφελος των Ιουδαίων.
Σύγχρονος συγγραφεύς (ο Μ. Damtschanko) εξέφρασε την εξής γνώμην είς βιβλίον δημοσιευθέν κατά το 1911 : «Λαμβανομένου υπ’ όψει του σχετικώς μικρού αριθμού των Ιουδαίων,
ούτοι μόνοι των είς μίαν ευρείαν πάλην δεν δύνανται βεβαίως να νικήσωσι το πλήθος, εν τω μέσω του οποίου ζώσιν ως παράσιτα. ∆ι’ ο επενόησαν εν είδος αυτοκτονίας δια τους Χριστιανούς, προκαλούντες επιτηδείως παρ’ αυτοίς εμφυλίους διαφωνίας και παρασκευάζοντες εντέχνως κακοδιοικήσεις και ακυβερνησίας».
Αφού έχουσι περισυλλέξει τον χρυσόν και καταλάβει εις χείρας των τα κυριώτερα όργανα του Τύπου, επετέθησαν κατά των μοναρχών, διότι ούτοι είναι «μία ανωτέρα δύναμις, πλήρης αυταπαρνήσεως και διατεθειμένη επομένως να υπερασπίζη πάν ό,τι είναι ασθενές». ∆ια τούτο οι Ιουδαίοι έχουσι πανταχού διευκολύνει την υ-ποκατάστασιν του δημοκρατικού πολιτεύματος εις τα μοναρχικά τοιούτα.
Όσον άφορα τον Μπολσεβικισμόν, οι Ιουδαίοι της Ρωσίας δεν αρνούνται, ότι είναι οι υπεύθυνοι αυτουργοί αυτού. Εις εφημερίδα της Charkow, δημοσιευομένην εις Yeddisk, Der Kommunist, ο Ισραηλίτης Μ. Kohen, έγραφε την 12ην Απριλίου του 1919 «∆ύναται τις να είπη άνευ υπερβολής, ότι η μεγάλη ρωσική κοινωνική επανάστασις, υπήρξεν έργον των Ιουδαίων και ούτοι όχι μόνον κατηύθυναν την υπόθεσιν, αλλά και έλαβον εις χείρας των το ζήτημα των Σοβιέτ. ∆υνάμεθα να είμεθα ήσυχοι ημείς οι Ιουδαίοι, εφ’ όσον η υπέρτατη διεύθυνσις του ερυθρού στρατού θα είναι εις χείρας του Λέοντ. Τρότσκι1».
∆εν είναι ίσως παράτολμον να φρονή τις, ότι εάν εσχάτως η Αγγλία έχη συνάψει ειρήνην με τα Σοβιέτ, τούτο εγένετο, διότι Ισραηλίται του Υπουργείου και οι οπαδοί του Lloyd George εσχον αρκετήν επιρροήν επί της Βρεταννικής Κυβερνήσεως δια να την αγάγωσιν, υπό το πρόσχημα εμπορικών ωφελειών, εις το να υποστήριξη αυτη το ιουδαϊκόν καθεστώς της επαναστατικής Ρωσίας.
Αι θεωρίαι αυταί και τα σχόλια του Σεργίου Νείλου δύνανται να διαφωτίσωσιν ή να δικαιολογήσωσι χωρία τινά των «Πρωτοκόλλων», αλλ’ αυτό τούτο το κείμενον δεν στερείται ούτε σαφήνειας ούτε βάθους. Φέρει εν εαυτώ μίαν αποδεικτικήν δύναμιν ου την τυχούσαν, και δια τούτο οι Ιουδαίοι, αφού είς μάτην προσεπάθησαν να εξαφανίσωσι το βιβλίον τούτο και να καταπνίξωσι τας αδιακρίτους φωνάς, τας αποκαλύπτουσας το σχέδιον της εκστρατείας του Ισραήλ, αφωσιώθησαν εις την προσπάθειαν του να παραστήσωσιν, ότι τα πρακτικά των Σοφών της Σιών ήταν απόκρυφα και δεν εστηρίζοντο επί κανενός σοβαρού δεδομένου.
IV
Ό Salomon Reinach είναι ο πρώτος, ο οποίος είς την «Oqinion» της 26 Ιουνίου 1920 εδήλωσεν, ότι τα «Πρωτόκολλα» δεν ήσαν παρά καθαραί και απλαί επινοήσεις. Ο «ψευδολόγος Νείλος» είχεν αντλήσει τάς φαντασιοπληξίας του «από την Μαρξιστικήν επαναστατικήν φιλολογίαν» και οι Ιουδαίοι, όπως oι Μασώνοι, εσυκοφαντούντο φρικαλέως, ως είχον συκοφαντηθή άλλοτε οι Τησουίται δια της δημοσιεύσεως των δήθεν Manita Secreta.
∆εν ηδυνήθη ουχ ήττον να ώθηση περαιτέρω τους ισχυρισμούς του. Πέραν της Μάγχης λόγω του ότι το κύριον άρθρον των «Times» και η παρατεταμένη εκστρατεία του «Εωθινού Ταχυδρόμου» (Morning Post) είχον παραγάγει ζωηράν και βαθείαν εντύπωσιν οι Ισραηλίται εσκέφθησαν ότι επεβάλλετο να επιχειρήσωσι ν’ αποδείξωσιν ως αβάσιμα και φανταστικά τα αποκαλυφθέντα έγγραφα και να προσπαθήσωσι ν’ αναιρέσωσι κατά τον μάλλον πιστευτόν τρόπον τα επιχειρήματα τα αντληθέντα εκ των «Πρωτοκόλλων» δια να καταδειχθή φανταστική η απειλή του ιουδαϊκού κινδύνου. Το συμβούλιον των αντιπροσώπων των2 δια του δημοσιογραφικοΰ οργάνου του Κομιτάτου των, επεφόρτισε τον Lucien Wolf με την λεπτεπίλεπτον ταύτην αποστολήν.
Όπως ο Reinach ούτω και δ L,. Wolf δεν ήτο σιωνιστής προ του πολέμου, δεν είχε συνεπώς παραστή είς το συνέδριον της Bale (πόλεως της Ελβετίας) του 1897, αλλ’ ήτο πεπειραμένος δημοσιογράφος, παλαιός συνεργάτης του «Daily Graphic» επί του δελτίου της εξωτερικής πολιτικής, άλλοτε ανταποκριτής εν Λονδίνω της ημερησίας γαλλικής εφημερίδος «Le Journal»,
1 Le Peril – maconique, par Mgr Jouin, σελ. 144. 2 The Jewish Board of Deputies.

πολύ γνωστός είς τον τύπον, καθ’ όσον είχε χρηματίσει μέγας διδάσκαλος της μασωνικής Στοάς των συγγραφέων και πρόεδρος του Ινστιτούτου των δημοσιογράφων. Η εκλογή λοιπόν εφαίνετο επιτυχής από πάσης απόψεως. Εν τούτοις το αποτέλεσμα δεν ανταπεκρίθη σχεδόν καθόλου εις τας ελπίδας, τας έπ’ αυτού βασισθείσας, των ιθυνόντων ισραηλιτικών κύκλων.
Ο L Wolf έγραψε τρία άρθρα καταχωρισθέντα εκ περιτροπής εις τας εφημερίδας «Μαγχεστριανος Φύλαξ» (Manchester Guardian), «θεατής» (Spectator), «Ημερήσιος Τηλέγραφος» (Daily Telegraph) έπειτα εδημοσίευσε ταύτα είς φυλλάδιον, διηνθισμένον με αρκετά άνοστα ευφυολογήματα υπό τον σχοινοτενή τίτλον: «Ο ιουδαϊκός κίνδυνος και τα ανύπαρκτα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» (The Jewish Bogey and the forged Protocols of the Learned Elders of Sion).
Ανέγνωσα επισταμένως το φυλλάδιον αυτό. Αρχίζει με αρκετά συγκεχυμένην κριτικήν των δέκα επτά άρθρων των δημοσιευθέντων είς τον «Εωθιν6ν Ταχυδρόμον» του Λονδίνου ύπο την επικεφαλίδα «Τα αίτια της παγκοσμίου ταραχής» (The Cause of World Unrest). Ο L. Wolf προσπαθεί να απόδειξη δια τεκμηρίων, εις τα οποία αποδίδει ιστορικήν αξίαν, ότι η ιουδαϊκή προπαγάνδα δεν είναι ούτε αντιμοναρχική, ούτε αντιχριστιανική! ∆ιακηρύσσει επίσης ότι η «Ιουδαϊκότης» του Μασωνισμού είναι καθαρά επινόησι ενώ τω προσώπω του επιβεβαιούται με τον πασιφανέστερον τρόπον, η εβραϊκή διείσδυσις εν τη μασωνία!
Εις τας πατριωτικάς εκδηλώσεις του συντάκτου του «Εωθινού Ταχυδρόμου» αντιτάσσει λίαν ασθενή επιχειρήματα Κατ’ αυτόν ο Marx δεν είναι δυνατόν να θεωρηθή ως αντιπρόσωπος των κοινωνιολογικών ιδεών του Ιουδαϊσμού· αι διδασκαλίαι του προέρχονται απεναντίας εκ των αντιλήψεων του Hegel και του Fenerbach, οίτινες ήσαν βέβηλοι (Gentils) και εισίν εν αντιθέσει προς τον συνδικαλισμόν και τον μπολσεβικισμόν.
Συμπεραίνων λέγει, ότι εκείνο το οποίον ο «Εωθινός Ταχυδρόμος» χαρακτηρίζει ως «φρικαλέαν αίρεσιν» (Formidable secte) απεργαζομένην την παγκόσμιον κακοδαιμονίαν, αποτελεί μύθον, αποκύημα της φαντασίας αντισημιτιστών και Αγγλόφοβων Γερμανών.
Ο κ L. Wolf επιχειρεί είτα ν’ αποδείξη το πώς επινοήθη η συγγραφή των «Πρωτοκόλλων» και πράττει τούτο περιστρεφόμενος κατ’ αρχάς περί το ζήτημα. Άρχεται με υπαινιγμούς, αφορώντας τας μυστικάς εταιρείας και τας αποκαλυπτικάς βίβλους, αίτινες μνημονεύονται εις τα Χρονικά του ΙΖ’ και ΙΗ’ αιώνος, κατόπιν προσπαθεί ν’ ανασκευάση τα δημοσιευθέντα υπο του Γερμανού Hermann Goedsche έγγραφα κατά το 1868. Συγγραφεύς του ενός εκ τούτων εθεωρείτο ο Άγγλος sir John Retcliffe, ώστις διεπραγματεύετο εν αυτώ περί των προ δεκαετίας πολιτικοϊστορικών συμβάντων. Έτερον, το οποίον άνεδημοσίευσαν αι γερμανικαί εθνικιστικαί εφημερίδες και η γαλλική επιθεώρησις «Le Contemporain»1, έδιδε το κείμενον ομιλίας την οποίαν είχεν εκφωνήσει εις τους οπαδούς του ο μέγας ραββίνος εις το νεκροταφείον της Πράγας. Εκ του ότι ο sir John Retcliffe δεν υπήρξε ποτέ και εκ του ότι ο λόγος του Ραββίνου φαίνεται μυστηριώδης (απόκρυφος), ο L. Volf καταλήγει εις επιχειρήματα, τα οποία θεωρεί αναμφισβήτητα.
Εν τούτοις ο Edouard Drummont δεν έδωσε σοβαράν προσοχήν εις τας εκδηλώσεις αυτάς του γερμανικού αντισημιτισμού και ούτε καν έκαμε λόγον εις τα σχετικά κεφάλαια της France juive.
Αλλά ο κ. Wolf ευρεν αναλογίας τινάς μεταξύ των αποκαλύψεων του Goedsche και ενός χωρίου των «Πρωτοκόλλων», εις το οποίον εξηγείται η υπο των Ιουδαίων ακολουθουμένη πολιτική δια να διοικήσωσι τας εργατικάς μάζας υποσχόμενοι την χειραφέτησιν των. ∆εν χρειάζεται τι πλέον δια να εξαγάγη το συμπέρασμα, ότι αφού τα λεγόμενα υπο του Goedsche αποτελούν μύθον και τα ύπο του Νείλου λεγόμενα εχουσι πασιφανώς τον αυτόν χαρακτήρα! Εν άλλο επιχείρημα του αυτού είδους παρουσιάζεται. Ι Constantin Petroviche Pobyadonoszeff, άλλοτε επίτροπος παρά τη Ί. Συνόδω της Ρωσίας, εις τας δημοσιευθείσας παρ’ αυτού «Σκέψεις ενός Ρώσου πολιτικού» (Refflexions d’ un homme d’ Etat russe), επέκρινεν αυστηρώς τα δημοκρατικά πολιτεύματα και εχαρακτήρισε την καθολικήν ψήφον ως την «μεγαλυτέραν πλάνην της εποχής μας».
Συμπεραίνει δε εκ τούτου ότι η αυτοκρατορία παρέσχεν εις τους λαούς τας πλέον ασφαλείς εγγυήσεις καλής διοικησεως· και επειδή η ίδια σκέψις ανευρίσκεται και εις κεφάλαιον των «ΙΙρωτοκόλλων», ο συγγραφεύς των κατηγορείται επί λογοκλοπία.
Ασφαλώς, η υπόθεσις της οποίας ανέλαβε την υπεράσπισιν είναι δυσχερής επί τοσούτον, 1 Livraison du 1 Juillet 1880.

ώστε πληρεξούσιος δικηγόρος της περιωπής του Λ. Βόλφ, του και συγγραφέως της «Ιουδαϊκής υποθέσεως κλπ.», να μη ευρίσκη επιχειρήματα σοβαρώτερα των παρ’ αυτού προβαλλομένων.
Περαιτέρω αφηγείται, ότι, κατά την εν Γαλλία παραμονήν του, το 1919, έλαβε γνώσιν μιας απόπειρας, ήτις εγένετο τότε πρός παρεπιδημούσαν εν Παρισίοις ιουδαϊκήν αποστολήν.
Λιθουανός τις ανήκων εις την ιουδαϊκήν μυστικήν αστυνομίαν, παρουσιάσθη εις τα μέλη της επιτροπής και μετα διαβεβαιώσεις αφοσιώσεως τοις εδήλωσεν, οτι ήτο εις θέσιν να παρεμπόδιση την δημοσίευσιν λίαν επικινδύνου βιβλίου το οποίον, εαν ήρχετο εις δημοσιότητα, θα ηδύνατο να καταστρέψη τον οίκον Ισραήλ. Επειδή δε πασά εκδούλευσις είναι άξια αμοιβής, ο επισκέπτης εζήτει μετριοφρόνι 10.000 λίρας στερλίνας. Τον παρεκάλεσαν να υποδείξη, περί ου ο λόγος βιβλίον· επρόκειτο περί των «Πρωτοκόλλων». Ο Λιθουανός απεπέμφθη ευγενώς και μετά τινας μήνας εδημοσιεύοντο εις το Λονδίνον και εις το Charlottenburg η πρώτη αγγλική και η πρώτη γερμανική μετάφρασις του βιβλίου του Σεργίου Νείλου!
Ασφαλώς ο Βόλφ δεν ηδύνατο να φθάση εις ανοητότερον και πλέον παιδαριώδες συμπέρασμα. Με το να δώση τις 10.000 λίρας εις πρόσωπον κατέχον εν αντίτυπον των «Πρωτοκόλλων». ήτο δυνατον να παρεμπόδιση την μετάφρασι και δημοσίευσιν συγγράμματος, το οποίον προ του πολέμου και της ρωσικής επαναστάσεως είχεν αριθμήσει πέντε η εξ εκδόσεις, και του οποίου εν αντίτυπον ευρίσκετο εις την βιβλιοθήκην του British Museum;
Τέλος ο πληρεξούσιος της Ιουδαϊκής Επιτροπής αγωνίζεται δια να εμπνεύση εις τους αναγνώστας του την πεποίθησιν ότι οι Ιουδαίοι της Ρωσίας και της Πολωνίας δεν έχουσι καμμίαν σχέσιν με τον μπολσεβικισμόν. Οι Γερμανοί εθνικόφρονες και οι τσαρισταί εξαπέλυσαν τοιαύτας συκοφαντίας και δια να δείξει ότι τα πάντα ακούει και μανθάνει ο Ιουδαϊκός μασωνισμός ο Lucien Wolf, ευφυολογών, εμνημονεύει μετά περιφρονήσεως ανώνυμον λίβελλον, μυστηριώδους εμπνεύσεως, «εκτυπωθέντα εις Παρισίους το παρελθόν έτος ύπο των Ιησουϊτών της οδού Garanciere» υπό τον τίτλον «ο Μπολσεβικισμός»1.
Το γεγονός όμως τούτο, ότι με τόσην σοβαρότητα γίνεται λόγος περί τυπογραφείου Ιησουϊτών, λειτουργούντος εις την οδόν Garanciere, αρκεί να κλονίση και εκμηδενίση όλα τα επιχειρήματα, τα οποία παραθέτει ο επίσημος πληρεξούσιος δικηγόρος της εν Αγγλία Ισραηλιτικής Επιτροπής.
Αλλ’ ιδού ότι η «Vieille france» εις πολύ περίεργον μελέτην, υπογεγραμμένην υπο L. Fry2, ισχυρίζεται, ότι είναι εις θέσιν να αποκάλυψη τον συγγραφέα των «Πρωτοκόλλων». Ονομάζεται Asherinzberg και εβραϊστί Achad Haam, όπερ σημαίνει «είς εκ του λάου».
Γεννηθείς εις την Skvira (διοίκησις Κιέβου) εμελέτησε το Ταλμούδ εις τας ιουδαϊκάς σχολάς, συνεζεύχθη την εγγονήν Ραββίνου της Lubowitz, εισήλθεν εις το Kahal, ίδρυσεν ομιλον «νεοσιωνιστών», έπειτα μυστικήν εταιρείαν «οι υιοί του Μωυσέως» (Bne Moshe), παρίστατο εν το σιωνιστικόν Συνέδριον της Bale, ανέπτυξεν εν αυτώ τα μαθήματα τα αποτελούντα τα είκοσι τέσσαρα «Πρωτόκολλα», αλλά δεν ηδυνήθη να συνεννοηθή ούτε με τον δόκτορα Hertzl, ούτε με τον Max Nordau, οίτινες τον εχαραχτήρισαν ως υπεραδιάλλακτον εν τω εθνικισμώ του.
Φαίνεται ότι ο Asher Ginzberg ενεφανίσθη επικεφαλής του ιουδαϊκού πολιτικού Κομιτάτου, του σχηματισθέντος εις την Αγγλίαν κατά το 1917 και ότι μεταξύ των ομογενών του απήλαυε μεγάλου γοήτρου. Ο ποιητής, Chaym Bialik τον χαρακτηρίζει ως «προφήτην», ως έκτακτον αστέρα, και τον σέβεται ως «τον διδάσκαλον, ο οποίος μόνος ήδυνήθη να δείξη εις τα τέκνα της εξορίας την οδόν των πρός την ελευθερίαν».
Εάν ο Ginzberg διέμενεν εν Λονδίνω, ως νομίζει ο L. Fru, θα ήτο ο μόνος αρμόδιος να εκφέρη γνώμην επί του φυλλαδίου του L. Wolf και επί των «Πρωτοκόλλων» του Σεργίου Νείλου, αλλ’ οι Ισραηλίται δεν έχουν την συνήθειαν να κατηχούν τους βέβηλους εις τας υποθέσεις των, εις τα μυστικοσυμβούλιά των, εις τας διαφόρους απόψεις των. Άπαξ έτι αντιλαμβάνεται τις τούτο καλώς, άμα ως σκεφθή ότι από της εποχής της δηλώσεως Μπάλφουρ και της διοργανώσεως «της Εθνικής Εστίας» της Παλαιστίνης, κανείς Ιουδαίος δεν τολμά να κηρυχθή εχθρός πρός τον Σιωνισμόν, ενώ προηγουμένως οι μη σιωνισταί ήσαν ουκ ολίγοι.
1 The fewish Bogey, σελις 4. 2 No 21 du 31 mars 1921.

—¤—
Είναι, βεβαιότατα, πολύ ενδιαφέρον να ηξεύρωμεν ποίος είναι ο συγγραφεύς ή συγγραφείς των «Πρωτοκόλλων», άλλα το ζήτημα τούτο είναι ούχ ήττον δευτερευούσης σημασιάς, δύναμαι να ειπώ μάλιστα, ότι η αυθεντικότης των «Πρωτοκόλλων» δεν έχει ειμή σχετικήν αξίαν.
Αναλύων τις ταύτα, χωρίς να λαβή υπ’ όψιν τα σχόλια των εκδοτών των και όλων των πολεμικών των προκληθέντων εκ της δημοσιεύσεως των, διακρίνει τρία ουσιώδη σημεία συχνάκις περιπλεκόμενα.
1. Φιλοσοφικήν κριτικήν των φιλελευθέρων αρχών και απολογίαν του μοναρχικού πολιτεύματος.
2. Έκθεσιν σχεδίου προπαγάνδας μεθοδικώς διενεργουμένης δια να εξασφάλιση εις τους Ιουδαίους την παγκόσμιον κυριαρχίαν.
3. Προφητικάς προβλέψεις περί της προσεχούς πραγματοποιήσεως των ουσιωδών μερών του σχεδίου τούτου.
Είναι άραγε δυνατόν ο Σέργιος Νείλος, όστις, κατά την ιδίαν αυτού ομολογίαν, είχε λάβει παρά του Alexis Souchotin τα περιβόητα φυλλάδια με την ρητήν σύστασιν να χρησιμοποίηση ταύτα κατά τον μάλλον επωφελέστερον τρόπον, από θρησκευτικής απόψεως, να μη εθεώρησεν υποχρέωσίν του να τα μετάφραση κατά γράμμα και τα ατομικά του αισθήματα, ως Ρώσου πατριώτου και ενθέρμου ορθοδόξου, να τα εξεδήλου κατά διαφόρους τρόπους εις την σύνταξιν των φιλοσοφικών περιόδων; Αλλά τα δύο τελευταία στοιχεία παρουσιάζουσιν αναμφισβήτητα στοιχεία ομοιότητας· είναι εν ακριβεί συμφωνία με όλα τα εβραϊκά Εγγραφα, τα οποία κατέχομεν. Η κατάρρευσις της Ρωσίας, τα ανώμαλα άρθρα της ειρήνης, η δημιουργία της υπερκυβερνήσεως, ήτις ήδη καλείται Κοινωνία των Εθνών, η αποκατάστασις του Ιουδαϊσμού εις την Ιερουσαλήμ, πάντα ταύτα αποτελούσι την πλέον έκδηλον απόδειξιν της πραγματικότητας του σχεδίου κατακτήσεως, του αποφασισθέντος υπό των Σοφών της Σιών.
Ο Sainte Beuve μελετών το Εργον του Joseph de Maistre εις τας ∆ιφτέρας του, είχεν εκφράσει την εξής γνώμην περί των Les Considerations sur la France: «Η εντύπωσις την οποίαν προεκάλεσε το βιβλίον τούτο, όπου εκυκλοφόρησεν, υπήρξε ζωηρότατη, άλλα η μεγάλη του έκρηξις δεν έλαβε χωράν παρά είκοσιν έτη βραδύτερον, ότε τα συμβεβηκότα επεβεβαίωσαν τα μάλλον αξιομνημόνευτα σημεία αυτού».
Τα «Πρωτόκολλα» έχουσιν εν κοινόν σημείον με τας Les Considerations sur la France, τον προφητικόν, δηλονότι, χαρακτήρα των. Ίσως δυνηθώμεν βραδύτερον1 να διατυπώσωμεν περί αυτών κρίσιν όμοίαν προς την του Sainte Beuve.
ROGER LAMBELIN
______________________________
1 Σ. Ε. Ο κ. Roger Lambelin είχεν υπ’ όψει του την επί τη βάσει δεδομένων ακλόνητων αποκάλυφιν όλων των σκοτίων σχεδίων του Σιωνισμού. Το κατά το 1924 δημοσιευθέν παρ’ αυτού περισπούδαστον και αποκαλυπτικώτατον βιβλίον «L’ Imperialisme d’ Israel» (ούτινος έχομεν την άδειαν της εν μεταφράσει αναδημοσιεύσεως) χύνει πλήρες φως επί των προθέσεων τούτων του Ιουδαϊσμού με επιχειρήματα ακαταμάχητα και ακλόνητους επισήμους αποδείξεις.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Το δίκαιον εν τη ισχύι. Η ελευθερία είναι αφηρημένη έννοια. Η φιλελευθερία. Ο χρυσός. Η πίστις. Η Αυτονομία. Η Κεφαλαιοκρατία. Ο εσωτερικός εχθρός, Ο όχλος. Η αναρχία, Η πολιτική και η ηθική. Το δίκαιον του ισχυρότερου. Η ιουδαϊκή μασωνική εξουσία είναι αήττητος. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο όχλος είναι τυφλός. Το πολιτικόν αλφάβητον. Αι διαφωνίαι των κομμάτων. Η μορφή της Κυβερνήσεως, η οδηγούσα καλλίτερον εις τον σκοπόν, είναι η Μοναρχία. Τα ισχυρά ποτά. Ο κλασικισμός. Η ακολασία. Η αρχή και οι κανόνες της ιουδαϊκής και μασωνικής Κυβερνήσεως. Ο τρόμος. Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης Η αρχή της δυναστικής Κυβερνήσεως. Τα προνόμια της αριστοκρατίας των καταστραφέντων Χριστιανών. Η νέα αριστοκρατία. Ψυχολογικός υπολογισμός. Η αφηρημένη έννοια της Ελευθερίας. Το μεταθετόν των αντιπροσώπων του λάου.
Ας αφήσωμεν κάθε φρασεολογίαν και ας μελετήσωμεν •καθ’ εαυτήν έκαστην ιδέαν, διασαφηνίζοντες την κατάστασιν δια συγκρίσεων και συλλογισμών.
Μέλλω λοιπόν να διατυπώσω το σύστημα μας περί της απόψεως σας και της απόψεως των Χριστιανών.
Προ παντός δέον να παρατήρηση τις ότι οι άνθρωποι οι έχοντες κακά ένστικτα είναι πολυαριθμότεροι των εχόντων καλά τοιαύτα. Τούτου ένεκα επιτυγχάνει τις τα καλλίτερα αποτελέσματα, διοικών τους ανθρώπους δια της βίας και του τρόμου, και ουχί δι’ ακαδημαϊκών συζητήσεων. Έκαστος άνθρωπος ποθεί την έξουσίαν, πάς τις προσπαθεί να γίνει δικτάτωρ, εάν δύναται, και εν ταύτω ολίγοι υπάρχουσιν οι μη όντες έτοιμοι να θυσιάσωσιν όλην την περιουσίαν των άλλων δια να εξασφαλίσωσι την ιδικήν των.
Τι συνεκράτησε τα άγρια θηρία, τα οποία ονομάζομεν ανθρώπους; Τι τους καθωδήγησεν έως τώρα; Κατά την έναρξιν της κοινωνικής τάξεως οι άνθρωποι υπετάχθησαν εις την κτηνώδη και τυφλήν ισχύν, αργότερα εις τον νόμον, όστις δεν είναι παρά η ίδια ισχύς, αλλά μετημφιεσμένη. Συμπεραίνω εκ τούτου, ότι συμφώνως προς τον νόμον της φύσεως, το δίκαιον είναι εν τη ισχύ.
Η πολιτική ελευθερία είναι μία ιδέα και ουχί εν πράγμα. Πρέπει να ηξεύρη τις να εφαρμόζη την ίδέαν ταύτην όταν εχη ανάγκην να παρασύρη τας λαϊκάς μάζας εις το κόμμα του δια του θέλγητρου μιας ιδέας, εάν το κόμμα τούτο έχη θέσει ως σκοπον να κατασυντρίψη το εν τη εξουσία, κόμμα. Το πρόβλημα τούτο αποβαίνει εύκολον εαν ο αντίπαλος κατέχη την εξουσίαν ταύτην εκ της ιδέας της ελευθερίας, ην ονομάζομεν φιλελευθερίαν, και εάν θυσιάζη μέρος της δυνάμεως του υπέρ της ίδέας ταύτης. Και εδώ ίσα – ίσα θα εμφανισθή ο θρίαμβος της θεωρίας μας: Τα χαλαρωθέντα. ηνία της εξουσίας εφαρπάζονται αμέσως, δυνάμει του νόμου της ζωής, υπό άλλων χειρών, διότι η τυφλή ισχύς του λαού δεν δύναται να μείνη ούτε μίαν ημέραν άνευ οδηγού, και διότι η νέα εξουσία δεν κάμνει άλλο παρά να καταλαμβάνει την θέσιν της πρώην, εξασθενησάσης (φθαρείσης) δια της φιλελευθερίας.
Εις τας ημέρας μας η δύναμις του χρυσού αντικατέστησε την εξουσίαν των φιλελευθέρων Κυβερνήσεων. Υπήρξε καιρός καθ’ ον εκυβέρνα η πίστις. Η ιδέα της ελευθερίας είναι απραγματοποίητος, διότι κανείς δεν ηξεύρει να κάμη χρήσιν αυτής με το πρέπον μέτρον. Αρκεί να αφήση τις επί τινα χρόνον τον λαόν να αυτοκυβερνηθή, ίνα η αυτονομία αυτή μεταβληθή πάραυτα εις αναρχίαν. Και τότε αναφύονται διχόνοιαι, αίτινες μεταβάλλονται τάχιστα εις κοινωνικάς διαμάχας, αι οποίαι υποσκάπτουν και αφανίζουν τα Κράτη.
Εάν εν Κράτος εξαντλήται με διαμάχας και ταραχάς πολιτικάς η με εμφυλίους έριδας, περιπίπτει εις το έλεος των εξωτερικών εχθρών και δύναται να θεωρήται ως ανιάτως χαμένον: είναι τότε εις την εξουσίαν μας. Η κυριαρχία του κεφαλαίου, το οποίον είναι εντελώς εις χείρας μας, του εμφανίζεται ως μία σανίς σωτηρίας, εις ην εξαναγκάζεται εκών άκων να στηριχθή ίνα μη καταποντισθή.
Εκείνον τον οποίον η φιλελευθέρα ψυχή του θα ήγεν εις το να ονομάση τους συλλογισμούς τούτους ανηθίκους, θα τον ηρώτων: Εάν παν Κράτος έχη δύο εχθρούς, και εάν του είναι επιτετραμμένον να μεταχειρισθή εναντίον του εξωτερικού εχθρού, χωρίς τούτο να θεωρήται ως ανήθικον, όλα τα μαχητικά μέσα, ως λ.χ. το να μη του γνωστοποιήση τα επιθετικά η αμυντικά μέσα
του, το να το καταλάβη αιφνιδιαστικώς την νύκτα, η με δυνάμεις ανωτέρας· διατί αυτά ταύτα τα μέτρα, χρησιμοποιούμενα εναντίον εχθρού χειροτέρου, ο οποίος θα κατέστρεφε την κοινωνικήν τάξιν και την ιδιοκτησίαν, θα απεκαλούντο παράνομα και ανήθικα;
Εν ισορροπημένον πνεύμα δύναται να ελπίζη ότι θα άγη μετ’επιτυχίας τα πλήθη δια συνετών προτροπών και δια της πειθούς, όταν η οδός είναι ανοικτή εις την αντιλογίαν, έστω και παράλογον, αρκεί μόνον αυτή να φαίνεται επαγωγός εις τον λαόν, ο οποίος αντιλαμβάνεται τα πάντα επιπολαίως; 0ι άνθρωποι είτε είναι εκ του όχλου είτε μη, οδηγούνται αποκλειστικώς υπό των μικρών παθών των, υπό των δεισιδαιμονιών των, υπό των εθίμων των, υπό των παραδόσεων των και των αισθηματικών θεωριών των: είναι δούλοι, της διαιρέσεως των κομμάτων, τα οποία ανθίστανται και εις την λογικωτέραν συνεννόησιν. Πάσα απόφασις του πλήθους εξαρτάται εκ μίας πλειοψηφίας τυχαίας η, το κάτω – κάτω επιπολαίας· ο λαός εν αγνοία των πολιτικών μυστικών λαμβάνει αποφάσεις παραλόγους· εν είδος αναρχίας εξολοθρεύει, την Κυβέρνησιν.
Η πολιτική δεν έχει τίποτε το κοινόν με την ηθικήν. Η Κυβέρνησις ήτις αφήνεται να οδηγήται δια της ηθικής, δεν είναι πολιτική και επομένως η εξουσία της είναι εύθραυστος.
Εκείνος ο οποίος θέλει να επικρατήση, οφείλει να είναι και πανούργος και υποκριτής. Τα μεγάλα λαϊκά προτερήματα – η ειλικρίνεια και η τιμιότης – είναι ελαττώματα εις την πολιτικήν, διότι ανατρέπουσι τους βασιλείς εκ του θρόνου των ευχερέστερον από τον ισχυρότερον εχθρόν. Τα προτερήματα ταύτα οφείλουσι να είναι τα προσόντα των χριστιανικών Βασιλείων, ημείς δεν οφείλομεν καθόλου να τα λαμβάνωμεν ως οδηγούς.
Ο σκοπός μας είναι να κατέχωμεν την ισχύν. Η λέξις «δίκαιον» είναι αφηρημένη ιδέα, την οποίαν τίποτε δεν δικαιολογεί. Η λέξις αυτή σημαίνει απλούστατα : «δότε μοι ό,τι θέλω δια να δύναμαι να αποδεικνύω δι αυτού του τρόπου ότι είμαι ισχυρότερος από σας». Που αρχίζει το δίκαιον και που τελειώνει;
Εις Κράτος, του οποίου η εξουσία είναι κακώς διωργανωμένη, του οποίου οι νόμοι και η Κυβέρνησις έφθασαν να είναι ίσοι δι’ ολους ένεκα των απειραρίθμων δικαιωμάτων, τα οποία η φιλελευθερία εδημιούργησε, βλέπω ότι δύναμαι. να επιπέσω, δυνάμει του νόμου του ισχυροτέρου, να επιβάλω χείρα επί των νόμων, να ανατρέψω το παν εν αύτω και να γίνω ο κύριος των εγκαταλειψάντων τα δικαιώματα, τα οποία η ισχύς των τους έδιδε και οι οποίοι τα απηρνήθησαν εκουσίως, φιλελευθέρως.
Λόγω της παρούσης αστάθειας όλων των εξουσιών, η δύναμις μας θα είναι διαρκεστέρα πάσης άλλης, διότι θα είναι ακατανίκητος μέχρι της στιγμής καθ’ ην θα ερριζωθή τόσον καλά, ώστε καμμία πανουργία να μη δυνηθή ποτέ να την εξολόθρευση…
Εκ του παροδικού κακού, το οποίον είμεθα τώρα υποχρεωμένοι να κάμωμεν, θα γεννηθή το καλόν ακλονήτου κυβερνήσεως, το οποίον θ’αποκαταστήση την κανονικήν λειτουργίαν του μηχανισμού της εθνικής υπάρξεως, του διαταραχθέντος δια της φιλελευθερίας. Το αποτέλεσμα θα δικαίωση τα χρησιμοποιηθέντα μέσα. Εις τα σχέδια μας ας προσέξωμεν ολιγώτερον επί του καλού και του ηθικού, παρά επί του αναγκαίου και του ωφελίμου.
Έχομεν ενώπιον μας σχέδιον, εις το οποίον εκτίθεται σιρατηγικώτατα η γραμμή, εκ της οποίας δεν δυνάμεθα ν’ απομακρυνθώμεν χωρίς να διακινδυνεύσωμεν να ίδωμεν κατεστραμμένους τους αγώνας πολλών αιώνων.
∆ια να εύρωμεν τα μέσα, τα οποία άγουσι προς τον σκοπόν τούτον, πρέπει να λάβωμεν υπ’ όψιν μας την δειλίαν, την αστάθειαν, την παλινωδίαν του πλήθους, την ανικανότητα του εις το να εννοήση και να εκτιμήση τους όρους του ιδίου αυτού βίου και της ευημερίας του. Πρέπει να εννοήσωμεν, ότι η δύναμις του πλήθους είναι τυφλή και άφρων. Το πλήθος δεν λογικεύεται, ακούει δεξιά και αριστερά.Ό τυφλός δεν δύναται, οδηγών άλλον τυφλόν, να μη τον οδηγήση εις τον κρημνόν. Ωσαύτως οι άνθρωποι του πλήθους, οι εκ του λάου προερχόμενοι, έστω και πεπροικισμένοι δι’ εξαιρετικής ευφυίας, εάν δεν εννοούν από πολιτικήν, δεν δύνανται να έχουν την απαίτησιν να οδηγώσι το πλήθος, χωρίς να καταστρέψωσιν ολόκληρον το έθνος.
Μόνον άτομον, προειτοιμασθέν από της παιδικής του ηλικίας εις την μοναρχίαν, δύναται να γνωρίζη την πολιτικήν διάλεκτον και την πολιτικήν πραγματικότητα. Λαός αυτοδιοικούμενος, ούτως ειπείν, δηλ. διοικούμενος δια των αναδεικνυομένων παρ’ αυτού κυβερνητών του, είναι προωρισμένος να καταστραφή εκ των διαφωνιών των κομμάτων, τας οποίας διεγείρει η δίψα της
εξουσίας, και εκ των ανωμαλιών και ατασθαλιών, αίτινες προέρχονται εκ τούτου. Είναι δυνατόν εις τας λαϊκάς μάζας να σκέπτωνται ήρεμα, χωρίς εμφυλίους αντιζηλίας, να διευθύνωσι τας υποθέσεις της χώρας, αι οποίαι δεν δύνανται να συγχέωνται με τα ατομικά συμφέροντα; ∆ύνανται να υπερασπισθώσιν εναντίον των εξωτερικών εχθρών; Αυτό είναι αδύνατον. Σχεδόν κατανεμόμενον εις τόσας κεφαλάς, όσαι υπάρχουσι τοιαύται εις το πλήθος, χάνει την ενότητα του, αποβαίνει ακατανόητον και απραγματοποίητον.
Μόνον ο μονάρχης δύναται να επεξεργάζεται ευρέα και σαφή σχέδια, να δίδη εις κάθε πράγμα την θέσιν του εν τω μηχανισμώ της διοικητικής μηχανής. Συμπεραίνοντες λοιπόν λέγομεν, ότι κυβέρνησις ωφέλιμος εις την χώραν και ικανή να επιτύχη τον σκοπόν αυτόν, τον οποίον προτίθεται, οφείλει να συγκεντρώνηται εις τας χείρας ενός μόνου υπευθύνου ατόμου. Άνευ απολυταρχίας πολιτισμός δεν δύναται να υπάρξη· ούτος δεν είναι έργον των μαζών, αλλά του οδηγού των, οιοσδήποτε και αν είναι ούτος. Το πλήθος είναι βάρβαρον, δεικνύον την βαρβαρότητα του εν πάση ευκαιρία. Άμα το πλήθος λαμβάνη εις χείρας του την ελευθερίαν, την μετατρέπει τάχιστα εις αναρχίαν, ήτις είναι ο ύψιστος βαθμός της βαρβαρότητος.
ΙΙροσέξατε αυτά τα εξ οινοπνεύματος μεθυσμένα ζώα, απεκτηνωμένα υπό της απεριορίστου πόσεως, το δικαίωμα της οποίας εδόθη συγχρόνως με την ελευθερίαν. ∆εν δυνάμεθα να επιτρέψωμεν όπως οι ημέτεροι εκπέσωσιν εις τοιούτον βαθμόν… Οι χριστιανικοί λαοί απεκτηνώθησαν δια των ισχυρών ποτών, η νεολαία των απεβλακώθη δια των κλασικών σπουδών και δια της προώρου ακολασίας, εις την οποίαν την έχουσιν ωθήσει οι πράκτορες μας – οικοδιδάσκαλοι, υπηρέται, γυναίκες παιδαγωγοί εις τους οίκους των πλουσίων – οι υπάλληλοι μας αλλαχού, αι γυναίκες μας εις τους τόπους διασκεδάσεων των χριστιανών. Εις τον αριθμών των τελευταίων τούτων, δέον να προσθέσωμεν και τας ονομαζομένας «γυναίκας του κόσμου» μιμουμένας εκουσίως τας ακολασίας των και τας ηδυπαθείας των.
Το σύνθημά μας είναι η ισχύς και η υποκρισία. Μόνη η ισχύς δύναται να θριαμβεύση εν τη πολιτική και προ πάντων εάν εμφωλεύη εις τα προτερήματα τα αναγκαία εις τους πολιτευομένους. Η βία οφείλει να είναι μία αρχή, η πανουργία και η υποκρισία κανών δια τας κυβερνήσεις, αίτινες δεν θέλουσι να παραδώσωσι το κύρος των εις χείρας των πρακτόρων νέας ισχύος. Αυτό το κακόν είναι το μόνον μέσον δια να επιτυχή τις τον σκοπόν, δηλ. το καλόν. ∆ια τούτο δεν οφείλομεν να σταματώμεν ενώπιον της διαφθοράς, της απάτης και της προδοσίας, οσάκις αύται δύνανται να μας χρησιμεύσωσι προς επιτυχίαν του σκοπού μας. Εν τη πολιτική πρέπει να ηξεύρωμεν να παίρνωμεν την ιδιοκτησίαν των άλλων άνευ δισταγμού εφ’ όσον δυνάμεθα να επιτύχωμεν, δια του μέσου τούτου, την υποταγήν και την έξουσίαν.
Το Κράτος μας, εν τη ειρηνική ταύτη κατακτήσει, έχει το δικαίωμα να αντικαταστήση τας φρικαλεότητας του πολέμου δια καταδικών εις θάνατον ολιγώτερον ορατών και περισσότερον ωφελίμων, αναγκαίων προς διατήρησιν του τρόμου εκείνου, ο οποίος κάμνει τους λαούς να υπακούωσι τυφλώς. Άκρα αυστηρότης, αλλά και άκαμπτος, είναι ο μεγαλύτερος παράγων της ισχύος ενός Κράτους. Και δεν είναι λοιπόν μόνον οφελός μας, είναι καθήκον μας, δια να επιτύχωμεν την νίκην, να ακολουθώμεν αυτό το πρόγραμμα της βίας και της υποκρισίας. Τοιούτον δόγμα, βασιζόμενον επί υπολογισμού, είναι τόσον αποτελεσματικόν, όσον και τα μέσα τα οποία μεταχειρίζεται. Και θα θριαμβεύσωμεν και θα υποδουλώσωμεν όλας τας κυβερνήσεις εις την υπερτάτην κυβέρνησίν μας ουχί μόνον δι’ αυτών των μέσων, αλλά και δι’ αυτού του δόγματος της αυστηρότητας. Θα αρκέση να γνωρίζουν οι άνθρωποι οτι είμεθα άκαμπτοι, διότι ούτω παύει πάσα ανυποταξία.
Ημείς είμεθα εκείνοι, οι οποίοι πρώτοι έχομεν ρίψει εις τον λαόν τας λέξεις: «Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης», λέξεις επαναλαμβανόμενες τοσάκις μετά ταύτα υπό ανόητων ψιττακών, οίτινες προσελκυόμενοι πανταχόθεν, δι’ αυτού του δελεάσματος, δεν χρησιμοποιούνται δι’ άλλο τι παρά δια να καταστρέψωσι την ευημερίαν του κόσμου, την αληθή ατομικήν ελευθερίαν, την άλλοτε τόσον καλώς προφυλασσομένην εναντίον του εξαναγκασμού του συρφετού. Άνθρωποι, οίτινες ενόμιζον εαυτούς ευτυχείς, δεν ηδυνήθησαν να κατανοήσωσι καλώς την κεκρυμμένην έννοιαν αυτών των λέξεων, δεν είδον ότι αι λέξεις αύται αντέφασκον προς αλλήλας, δεν είδον οτι δεν υπάρχει ισότης εν τη φύσει, ότι δεν δύναται νσ υπάρχη ελευθερία, ότι αυτή αύτη η φύσις συνέστησε την ανισότητα των πνευμάτων, των χαρακτήρων και διανοιών, άτινα είναι τόσον
ισχυρώς υποτεταγμένα εις τους νόμους της· οι άνθρωποι αυτοί δεν εννόησαν ότι το πλήθος είναι δύναμις τυφλή, ότι αυτοί τους οποίους εκλέγει δια να το κυβερνήσωσι, δεν είναι ολιγώτερον τυφλοί από αυτό το ίδιον, οτι ο μεμυημένος, έστω και ηλίθιος, δύναται να κυβερνήση, ενώ η πληθύς των μη μεμυημένων, έστω και ευφυών, δεν εννοεί τίποτε από πολιτικήν. Όλαι αυταί αι θεωρίαι δεν ήλθον εις τον νουν των Χριστιανών· εν τούτοις επ’ αυτών εστηρίζετο η αρχή της δυναστικής Κυβερνήσεως· ο πατήρ μετεβίβαζεν εις τον υιόν του τα μυστικά της πολιτικής, άγνωστα εις τους μη όντας μέλη της βασιλευούσης οικογενείας, ίνα μη κανείς δυνηθή να προδώση το μυστικόν. Βραδύτερον η έννοια της κληρονομικής μεταβιβάσεως των αληθών αρχών της πολιτικής εχάθη, H επιτυχία του έργου μας έπηυξήθη δια τούτου.
Εις τον κόσμον όμως αι λέξεις «Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης», έφερον εις τας τάξεις μας δια της μεσολαβήσεως των αφωσιωμένων πρακτόρων μας, ολοκλήρους λεγεώνας ανθρώπων, οι οποίοι ύψωναν μετ’ ενθουσιασμού τας σημαίας μας. Και όμως αι λέξεις αυταί κατέτρωγον την ευημερίαν όλων των μη Ιουδαίων, καταστρέφουσαι όλα τα θεμέλια των Κρατών των. Θα ιδήτε κατωτέρω ότι τούτο εχρησίμευσεν εις τον θρίαμβόν μας. Τούτο μας έδωσε μεταξύ άλλων την δυνατότητα του να επιτύχωμεν το σπουδαιότερον αυτού, ήτοι να καταργήσωμεν τα προνόμια και αυτήν την ουσίαν της αριστοκρατίας των Χριστιανών και το μόνον μέσον της αμύνης, το οποίον ηδύναντο να έχωσιν εναντίον ημών οι Λαοί και τα Έθνη. Επί των ερειπίων της κληρονομικής και της φυσικής αριστοκρατίας ανηγείραμεν την διανοητικήν και οικονομολογικήν αριστοκρατίαν μας. Ελάβομεν ως κριτήριον της νέας ταύτης αριστοκρατίας τον πλούτον, όστις εξαρτάται εξ ημών, και την επιστήμην, ήτις διευθύνεται υπό των σοφών μας.
Ο θρίαμβος μας διηυκολύνθη προσέτι δια του γεγονότος, ότι εις τας σχέσεις μας με τους ανθρώπους, των οποίων έχομεν ανάγκην, ηδυνήθημεν πάντοτε να θίξωμεν τας ευαισθητοτέρας χορδάς του ανθρωπίνου πνεύματος, τον υπολογισμόν, την απληστίαν, το ακόρεστον των υλικών αναγκών του ανθρώπου· εκάστη των ανθρωπίνων τούτων αδυναμιών, λαμβανομένη κεχωρισμένως, είναι ικανή να καταπνίξη το πνεύμα της πρωτοβουλίας, θέτουσα την θέλησιν των ανθρώπων εις την διάθεσιν του αγοράζοντος την δραστηριότητα των.
Η αφηρημένη ιδέα της ελευθερίας παρέσχε την δυνατότητα του να κάμνη τις τα πλήθη να πιστεύωσιν ότι κυβέρνησις δεν είναι άλλο παρά διαχειριστής του ιδιοκτήτου της χώρας, δηλαδή του Λαού, και ότι δύναται τις να την αλλάξη, όπως αλλάζη το υποκάμισόν του.
Το αμετάθετον των αντιπροσώπων του Λαού έθετε τούτους εις την διάθεσίν μας, εξηρτώντο εκ της εκλογής μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'.

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Οι οικονομικοί πόλεμοι είναι το θεμέλιον της ιουδαϊκής υπεροχής. Η ορατή διοίκησις και οι μυστικοσύμβουλοι». Η επιτυχία των καταστρεπτικών διδασκαλιών. Η αφομοίωσις εν τη πολιτική. Ο ρόλος του Τύπου. Η τιμή του χρυσού και η αξία των ιουδαϊκών θυμάτων.
Είναι δι’ ημάς απαραίτητον όπως οι πόλεμοι μη δίδωσιν, όσον τούτο είναι δυνατόν, εδαφικά πλεονεκτήματα. Ο πόλεμος δέον να μεταφέρεται ούτω επί του οικονομικού εδάφους, ίνα τα Έθνη ίδωσι την ισχύν της υπεροχής μας και ίνα το τοιούτον θέση και τα δύο αντίπαλα μέρη εις την διάθεσιν των διεθνών πρακτόρων μας, οίτινες έχουσι μυρίους οφθαλμούς, τους οποίους κανέν σύνορον δεν σταματά. Τότε τα διεθνή μας δίκαια θα απαλείψωσι τα εθνικά δίκαια, κατά την κυρίαν σημασίαν της λέξεως καί θα κυβερνήσωσι τους λαούς, καθ’ ον τρόπον το αστικόν δίκαιον των Κρατών κανονίζει τας σχέσεις των υπηκόων των προς αλλήλους.
Οι διοικούντες, εκλεγόμενοι υφ’ ημών του λαού, αναλόγως του δουλικού χαρακτήρος των, δεν θα είναι πρόσωπα παρεσκευασμένα δια την διακυβέρνησιν της χώρας. Τοιουτοτρόπως θα αποβώσιν ευκόλως πεσσοί εις το παιγνίδιον μας, μεταξύ των χειρών των σοφών και πνευματωδών συμβούλων μας, των ειδικών μας, ανατραφέντων από της παιδικής των ηλικίας επί τω σκοπώ να διοικήσωσι τας υποθέσεις ολοκλήρου του κόσμου. Γνωρίζετε ότι οι ειδικοί μας έχουσιν αντλήσει τας πληροφορίας, τας αναγκαίας προς διοίκησιν, τα πολιτικά σχέδια μας, από την πείραν της ιστορίας και από την μελέτην όλων των αξιοσημείωτων γεγονότων.
Οι Χριστιανοί δεν οδηγούνται εκ των αμερολήπτων παρατηρήσεων των εξηγμένων εκ της ιστορίας, αλλά εκ μιας θεωρητικής ρουτίνας, ανικάνου να επιτύχη πραγματικών τι αποτέλεσμα. ∆ια τούτο ακριβώς δεν τους λαμβάνομεν ποσώς υπ’ όψιν· ας διασκεδάσωσιν επί τίνα ακόμη χρόνον, ας ζήσωσι με ελπίδας με νέας τέρψεις, ή με την ανάμνησιν των διασκεδάσεων, ας έχουσιν ήδη κάμει. Ας αφήσωμεν αυτούς να πιστεύωσιν εις την υφ’ ημών εμπνευσθείσαν σπουδαιότητα των νόμων της επιστήμης – των θεωριών. Επί τω σκοπώ τούτω, αυξάνομεν διαρκώς δια των δημοσιογραφικών οργάνων μας την τυφλήν πεποίθησιν των εις αυτούς τους νόμους. Η διανοουμένη τάξις των Χριστιανών θα καυχάται δια τας γνώσεις της και, χωρίς να τας εξετάζη λογικώς, θα θέτη εις ενέργειαν όλα τα διδάγματα της επιστήμης, τα συναγόμενα υπό των πρακτόρων μας, δια να οδηγώσι τα πνεύματα των Χριστιανών προς την κατεύθυνσιν,. η οποία μας είναι αναγκαία.
Μη νομίσητε ότι αι διαβεβαιώσεις μας αυταί είναι αβάσιμοι· παρατηρήσατε τας επιτυχίας, τας οποίας ηδυνήθημεν να δημιουργήσωμεν εις τον ∆αρβινισμόν, εις τον Μαρξισμόν, εις τον Νιτσενισμόν. ∆ι’ ημάς τουλάχιστον η δηλητηριώδης επιρροή των τάσεων τούτων οφείλει να είναι καταφανής.
Μας είναι αναγκαίον να λαμβάνωμεν υπ’ όψιν τας ιδέας, τους χαρακτήρας, τας νεωτεριστικάς τάσεις των λαών δια να μη διαπράττωμεν λάθη εν τη πολιτική και εν τη διοικήσει των υποθέσεων. Το σύστημα μας, του οποίου τα μέρη δύνανται να διατεθώσι διαφοροτρόπως, και αναλόγως προς τους λαούς τους οποίους συναντώμεν εις τον δρόμον μας, δεν δύναται να εχει επιτυχίαν, ειμή μόνον εάν η πρακτική εφαρμογή του βασίζεται επί των αποτελεσμάτων του παρελθόντος συγκρινομένων με το παρόν.
Τα νέα Κράτη έχουσιν εις χείρας των μεγάλην δημιουργικήν δύναμιν : τον Τύπον. Ο προορισμός του τύπου είναι, να υποδεικνύη τας δήθεν απαραιτήτους απαιτήσεις, να καθιστά γνωστά τα παράπονα του λάου, να δημιουργή δυσηρεστημένους, να δίδη εις αυτούς φωνήν.
Ο τύπος ενσαρκώνει την ελευθερίαν του λόγου. Αλλά τα Κράτη δεν ηδυνήθησαν να χρησιμοποιήσωσι την δύναμιν ταύτην, και ούτω αυτή έπεσεν εις χείρας μας. ∆ι’ αυτής επετύχομεν επιρροήν μένοντες συγχρόνως αφανείς. Χάρις εις αυτήν έχομεν συσσωρεύσει εις χείρας μας τον χρυσόν, παρ’ όλους τους χειμάρρους αιμάτων και δακρύων, εν τω μέσω των οποίων εδέησε να επιτύχωμεν τούτο. Αλλά εξηγοράσθημεν θυσιάσαντες πολλούς εκ των ημετέρων. Έκαστον των θυμάτων μας αξίζει μυριάδας χριστιανών ενώπιον του θεού.


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'.

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ : Οι οικονομικοί πόλεμοι είναι το θεμέλιον της ιουδαϊκής υπεροχής. Η ορατή διοίκησις και οι μυστικοσύμβουλοι». Η επιτυχία των καταστρεπτικών διδασκαλιών. Η αφομοίωσις εν τη πολιτική. Ο ρόλος του Τύπου. Η τιμή του χρυσού και η αξία των ιουδαϊκών θυμάτων.
Είναι δι’ ημάς απαραίτητον όπως οι πόλεμοι μη δίδωσιν, όσον τούτο είναι δυνατόν, εδαφικά πλεονεκτήματα. Ο πόλεμος δέον να μεταφέρεται ούτω επί του οικονομικού εδάφους, ίνα τα Έθνη ίδωσι την ισχύν της υπεροχής μας και ίνα το τοιούτον θέση και τα δύο αντίπαλα μέρη εις την διάθεσιν των διεθνών πρακτόρων μας, οίτινες έχουσι μυρίους οφθαλμούς, τους οποίους κανέν σύνορον δεν σταματά. Τότε τα διεθνή μας δίκαια θα απαλείψωσι τα εθνικά δίκαια, κατά την κυρίαν σημασίαν της λέξεως καί θα κυβερνήσωσι τους λαούς, καθ’ ον τρόπον το αστικόν δίκαιον των Κρατών κανονίζει τας σχέσεις των υπηκόων των προς αλλήλους.
Οι διοικούντες, εκλεγόμενοι υφ’ ημών του λαού, αναλόγως του δουλικού χαρακτήρος των, δεν θα είναι πρόσωπα παρεσκευασμένα δια την διακυβέρνησιν της χώρας. Τοιουτοτρόπως θα αποβώσιν ευκόλως πεσσοί εις το παιγνίδιον μας, μεταξύ των χειρών των σοφών και πνευματωδών συμβούλων μας, των ειδικών μας, ανατραφέντων από της παιδικής των ηλικίας επί τω σκοπώ να διοικήσωσι τας υποθέσεις ολοκλήρου του κόσμου. Γνωρίζετε ότι οι ειδικοί μας έχουσιν αντλήσει τας πληροφορίας, τας αναγκαίας προς διοίκησιν, τα πολιτικά σχέδια μας, από την πείραν της ιστορίας και από την μελέτην όλων των αξιοσημείωτων γεγονότων.
Οι Χριστιανοί δεν οδηγούνται εκ των αμερολήπτων παρατηρήσεων των εξηγμένων εκ της ιστορίας, αλλά εκ μιας θεωρητικής ρουτίνας, ανικάνου να επιτύχη πραγματικών τι αποτέλεσμα. ∆ια τούτο ακριβώς δεν τους λαμβάνομεν ποσώς υπ’ όψιν· ας διασκεδάσωσιν επί τίνα ακόμη χρόνον, ας ζήσωσι με ελπίδας με νέας τέρψεις, ή με την ανάμνησιν των διασκεδάσεων, ας έχουσιν ήδη κάμει. Ας αφήσωμεν αυτούς να πιστεύωσιν εις την υφ’ ημών εμπνευσθείσαν σπουδαιότητα των νόμων της επιστήμης – των θεωριών. Επί τω σκοπώ τούτω, αυξάνομεν διαρκώς δια των δημοσιογραφικών οργάνων μας την τυφλήν πεποίθησιν των εις αυτούς τους νόμους. Η διανοουμένη τάξις των Χριστιανών θα καυχάται δια τας γνώσεις της και, χωρίς να τας εξετάζη λογικώς, θα θέτη εις ενέργειαν όλα τα διδάγματα της επιστήμης, τα συναγόμενα υπό των πρακτόρων μας, δια να οδηγώσι τα πνεύματα των Χριστιανών προς την κατεύθυνσιν,. η οποία μας είναι αναγκαία.
Μη νομίσητε ότι αι διαβεβαιώσεις μας αυταί είναι αβάσιμοι· παρατηρήσατε τας επιτυχίας, τας οποίας ηδυνήθημεν να δημιουργήσωμεν εις τον ∆αρβινισμόν, εις τον Μαρξισμόν, εις τον Νιτσενισμόν. ∆ι’ ημάς τουλάχιστον η δηλητηριώδης επιρροή των τάσεων τούτων οφείλει να είναι καταφανής.
Μας είναι αναγκαίον να λαμβάνωμεν υπ’ όψιν τας ιδέας, τους χαρακτήρας, τας νεωτεριστικάς τάσεις των λαών δια να μη διαπράττωμεν λάθη εν τη πολιτική και εν τη διοικήσει των υποθέσεων. Το σύστημα μας, του οποίου τα μέρη δύνανται να διατεθώσι διαφοροτρόπως, και αναλόγως προς τους λαούς τους οποίους συναντώμεν εις τον δρόμον μας, δεν δύναται να εχει επιτυχίαν, ειμή μόνον εάν η πρακτική εφαρμογή του βασίζεται επί των αποτελεσμάτων του παρελθόντος συγκρινομένων με το παρόν.
Τα νέα Κράτη έχουσιν εις χείρας των μεγάλην δημιουργικήν δύναμιν : τον Τύπον. Ο προορισμός του τύπου είναι, να υποδεικνύη τας δήθεν απαραιτήτους απαιτήσεις, να καθιστά γνωστά τα παράπονα του λάου, να δημιουργή δυσηρεστημένους, να δίδη εις αυτούς φωνήν.
Ο τύπος ενσαρκώνει την ελευθερίαν του λόγου. Αλλά τα Κράτη δεν ηδυνήθησαν να χρησιμοποιήσωσι την δύναμιν ταύτην, και ούτω αυτή έπεσεν εις χείρας μας. ∆ι’ αυτής επετύχομεν επιρροήν μένοντες συγχρόνως αφανείς. Χάρις εις αυτήν έχομεν συσσωρεύσει εις χείρας μας τον χρυσόν, παρ’ όλους τους χειμάρρους αιμάτων και δακρύων, εν τω μέσω των οποίων εδέησε να επιτύχωμεν τούτο. Αλλά εξηγοράσθημεν θυσιάσαντες πολλούς εκ των ημετέρων. Έκαστον των θυμάτων μας αξίζει μυριάδας χριστιανών ενώπιον του θεού.


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'

ΠΕΡΙΛΗΨΊΣ: Ο συμβολικός όφις και η σημασία του. Η αστασία της συνταγματικής πλάστιγγος. Ο τρόμος εν τοις Ανακτόροις. Η εξουσία και η φιλοδοξία. Aι κοινοβουλευτικαί ομιλιομηχαναί, οι λίβελλοι. Αι καταχρήσεις της εξουσίας. Η οικονομική υποδούλωσις. «Η αλήθεια του Λαού», Οι μονοπωληταί και η αριστοκρατία. Ο στρατός των Ιουδαίων μασώνων. Ο εκφυλισμός των Χριστιανών. Η πείνα και το δίκαιον του κεφαλαίου. Η έλευσις και η στέψις του «παγκοσμίου κυρίου». Το θεμελιώδες αντικείμενον του προγράμματος των μελλοντικών δημοτικών σχολών των μασώνων. Το μυστικόν της επιστήμης της κοινωνικής τάξεως. Γενική οικονομική κρίσις. Ασφάλεια των «ημετέρων». Ο δεσποτισμός των μασώνων είναι η βασιλεία του λογικού. Η απώλεια οδηγού. Ο μασωνισμός και η «μεγάλη» γαλλική επανάστασις. Ο βασιλεύς δεσπότης είναι εκ του αίματος της Σιών. ∆ιατί είναι άτρωτος ο μασωνισμός. Ο ρόλος των μυστικών πρακτόρων του μασωνισμού. Η ελευθερία.
∆ύναμαι ήδη να σας αναγγείλω ότι είμεθα πλησίον του σκοπού. Μετ’ ολίγον ακόμη δρόμον ο κύκλος του Συμβολικού Όφεως (όστις παριστάνει τον λαόν μας) θα κλεισθή. Και όταν ο κύκλος ούτος κλεισθή, όλα τα Κράτη της Ευρώπης θα περισφιγχθώσιν εις αυτόν ως εν ισχυρώ μαγγάνω.
Η συνταγματική πλάστιγξ θα ανατραπή μετ’ ου πολύ, διότι την έχομεν στρεβλώσει ίνα μη παύση κλίνουσα εκ του ενός ή εκ του άλλου μέρους έως ότου ο ζυγός φθαρή. 0ι χριστιανοί επίστευον ότι τον είχον κατασκευάσει αρκετά στερεόν, ανέμενον δε πάντοτε να ετίθεντο εις ισορροπίαν οι δίσκοι της πλάστιγγας. Αλλά τα βασιλεύοντα πρόσωπα -ο ζυγός- προστατεύονται υπό αντιπροσώπων, οίτινες ανοηταίνουσι και αφήνονται να παρασύρονται υπό της εξουσίας των άνευ ελέγχου και άνευ ευθύνης. Οφείλουσι την εξουσίαν ταύτην εις τον τρόμον, όστις επικρατεί εν τοις ανακτόροις. Τα βασιλεύοντα πρόσωπα μη έχοντα πλέον επαφήν με τον λαόν των, δεν δύνανται να συνεννοηθώσι μετ’ αυτού και να ισχυροποιηθώσιν εναντίον των προσώπων, τα οποία εποφθαλμιώσι την εξουσίαν. Η οξυδερκής ισχύς των βασιλευόντων προσώπων και η τυφλή ισχύς του λάου, διαιρούμεναι υφ ημών έχουσι χάσει όλην των την σπουδαιότητα. Κεχωρισμέναι είναι τόσον ανίσχυροι όσον ο τυφλός άνευ της ράβδου του.
∆ια να ωθήσωμεν τους φιλοδόξους εις το να καταχρασθώσι την εξουσίαν, έχομεν αντιτάξει προς αλλήλας όλας τας δυνάμεις, αναπτύσσοντες πάσας τας φιλελευθέρας τάσεις των προς την ανεξαρτησίαν… Έχομεν ενθαρρύνει επί τω σκοπώ τούτω πάσαν επιχείρησιν, έχομεν εξοπλίσει όλα τα κόμματα, έχομεν καταστήσει την εξουσίαν στόχον όλων των φιλοδοξιών. Έχομεν μετασχηματίσει εις κονίστρας τα Κράτη, εις τα οποία αναπτύσσονται αι πολιτικαί διαμάχαι… Ακόμη ολίγον χρόνον και αι αταξίαι, αι χρεωκοπίαι θα εμφανισθώσι πανταχού.
Οι αστείρευτοι φλύαροι έχουσι μεταβάλλει τας συνεδρίας των Κοινοβουλίων και τας διοικητικάς συγκεντρώσεις εις ρητορικάς παλαίστρας, θρασείς δημοσιογράφοι, επιτίθενται. καθ’ εκάστην κατά του κυβερνητικού προσωπικού. Αι καταχρήσεις της εξουσίας θα παρασκευάσωσι τελικώς την πτώσιν όλων των πολιτευμάτων, και το παν θ’ ανατραπεί υπό τα κτυπήματα του μαινόμενου πλήθους.
Οι λαοί είναι δεσμευμένοι εις την βαρείαν εργασίαν ισχυρότερον παρ’ όσον εδέσμευεν αυτούς η αιχμαλωσία και η δουλεία. Ηδύνατο τις να απελευθερωθή της αιχμαλωσίας και της δουλείας κατά ένα ή άλλον τρόπον. Ηδύνατο τις να συνθηκολογήση με αυτά, αλλά δεν δύναται να απαλλαγή εκ της σθλιότητος του. Τα δίκαια, τα οποία έχομεν εγγράψει εις τας νομοθεσίας είναι εικονικά, δια τας «μάζας», και ουχί πραγματικά. Όλα ταύτα τα δήθεν «δίκαια του λάου», δεν υφίστανται παρά εις την φαντασίαν. ∆εν είναι ποτέ πραγματοποιήσημα. Τι σημαίνει δια τον άπορον εργατικόν, τον κεκυρτωμένον επί της επιμόχθου εργασίας του, τον συντετριμμένον υπό της τύχης του, το εις τους φλύαρους διδόμενον δικαίωμα να φλυαρώσι, το εις τους εφημεριδογράφους διδόμενον δικαίωμα να γράφωσι παντοειδείς μωρίας, και εν ταυτώ πράγματα σοβαρά, αφού οι άποροι δεν προσπορίζονται αλλάς ωφέλειας εκ της νομοθεσίας παρά τα άθλια ψιχία, τα οποία τοις ρίπτομεν εκ της τραπέζης μας, εις αντάλλαγμα ευνοϊκής ψήφου εις τα παραγγέλματα μας, εις τα όργανα μας, εις τους πράκτορας μας; Τα δημοκρατικά δίκαια δια τους δύσμοιρους αυτούς είναι
πικρά ειρωνία· ανάγκη σχεδόν καθημερινής εργασίας δεν τοις επιτρέπει να απολαύσωσιν αυτών απεναντίας δε τοις αφαιρούσι την εγγύησιν σταθερού και ασφαλούς κέρδους, θέτοντα αυτούς υπό την εξάρτησιν των απεργιών των πατρώνων ή των συντρόφων των.
Υπό την καθοδήγησιν μας λαός έχει καταστρέψει την αριστοκρατίαν, ήτις ήτο η ποοστάτρια του και η φυσική μήτηρ τροφός του, της οποίας το συμφέρον είναι συνυφασμένον με την ευημερίαν του λαού. Τώρα, όποτε η αριστοκρατία είναι κατεστραμμένη, ο λαός έπεσεν υπό τον ζυγόν των τυχαρπάστων, τών πλουτισάντων λωποδυτών, οίτινες τον καταπιέζουσιν ανηλεώς.
Θα εμφανισθώμεν ως απελευθερωταί του εργάτου εκ του ζυγού τούτου, όταν θα του προτείνωμεν να εισέλθη εις τας τάξεις της στρατιάς των σοσιαλιστών, των κομμουνιστών, των αναρχικών, τους οποίους υποστηρίζομεν πάντοτε υπό το πρόσχημα αλληλεγγύης μεταξύ των μελών του κοινωνικού μασωνισμού ημών. Η αριστοκρατία, η οποία απήλαυε, δικαιωματικώς, της εργασίας των εργατικών, είχε συμφέρον να ήσαν ούτοι χορτασμένοι, υγιείς και ισχυροί. Το συμφέρον μας απεναντίας είναι να εκφυλίζωνται oι χριστιανοί. Η δύναμις μας έγκειται εις την χρονίαν πείναν και εις την αδυναμίαν του εργάτου, διότι πάντα ταύτα τον υποδαυλώνουσιν εις την θέλησίν μας και διότι ούτω δεν θα έχη ούτε ισχύν, ούτε ενεργητικότητα δια να αντισταθή εις την θέλησιν ταύτην. Η πείνα δίδει εις το κεφάλαιον επί του εργάτου περισσότερα δικαιώματα παρ’ όσα τοιαύτα ελάμβανεν η αριστοκρατία εκ της μοναρχικής και νομίμου εξουσίας.
∆ια της αθλιότητος και του φθονερού μίσους, το οποίον η πείνα αυτή παράγει, χειριζόμενοι τα πλήθη, κάμνωμεν χρήσιν των χειρών των δια να κατασυντρίψωμεν εκείνους οι οποίοι ανθίστανται εις τους σκοπούς μας.
Όταν θα έλθη ο καιρός δια τον παγκόσμιον ηγεμόνα μας να στεφθή, αυταί αι χείρες θα σαρώσωσι παν ό,τι θα ηδύνατο να του είναι εμπόδιον.
Οι Χριστιανοί απώλεσαν την συνήθειαν να σκέπτωνται, έξω των επιστημονικών συμβουλών μας. ∆ια τούτο δε δεν βλέπουσι την ανάγκην επείγουσαν να κάμωσιν ό,τι ημείς θα κάμωμεν, όταν η βασιλεία μας θα έχη έλθει, δηλ. να διδάσκωσιν εις τα δημοτικά σχολεία την μόνην αληθή επιστή- μην, την πρώτην όλων των επιστημών της κοινωνικής σειράς, του ανθρωπίνου βίου, της κοινωνικής υπάρξεως, ήτις απαιτεί την διαίρεσιν της εργασίας και επομένως την διαίρεσιν των ανθρώπων εις κλάσεις και εις καταστάσεις.
Είναι αναγκαίον να γνωρίζη πας τις ότι η ισότης είναι αδύνατος ένεκα των διαφορών της ικανότητος, της δραστηριότητος και του προορισμού εκάστου· ότι όλοι δεν δύνανται να είναι εξ ίσου υπεύθυνοι απέναντι του νόμου, ότι, επί παραδείγματι, η ευθύνη εκείνου, ο οποίος δια των πράξεων του εκθέτει εις κίνδυνον ολόκληρον τάξιν ανθρώπων, δεν είναι η αυτή με την ευθύνην εκείνου, ο οποίος δεν προσβάλλει παρά την τιμή του. Η αληθής επιστήμη της κοινωνικής τάξεως, το βάθος της οποίας είναι άγνωστον εις τους χριστιανούς, καθορίζει ότι η θέσις και η εργασία εκάστου οφείλουσι να είναι διάφοροι, δια να μη καθίστανται άλλως πηγή βασάνων ένεκα της ελλείψεως αναλογίας μεταξύ της ανατροφής και της εργασίας. Μελετώντες την επιστήμην ταύτην οι λαοί θα υπακούωσιν εθελουσίως εις τας εξουσίας και εις την υπ’ αυτών θεσπισθείσαν κοινωνικήν τάξιν εν τω Κράτει. Απεναντίας δε με την σημερινήν βάσιν της επιστήμης ταύτης ως ημείς την διαστρέψαμεν, ο λαός, πιστεύων τυφλώς εις τον έντυπον λόγον, τρέφει ένεκα των πλανών αι οποίαι του παρεισάγονται εν τη αμαθεία του, έχθραν εναντίον όλων των καταστάσεων τας οποίας νομίζει ανωτέρας αυτού, διότι δεν εννοεί την σπουδαιότητα εκάστης καταστάσεως.
Η έχθρα αυτή θα αυξηθή ακόμη, συνεπεία της οικονομικής κρίσεως, η οποία μετ’ ου πολύ θα σταματήση την κίνησιν του Χρηματιστηρίου και της Βιομηχανίας.
Όταν δε δι’ όλων των απόκρυφων μέσων, τα οποία διαθέτομεν, δυνάμει του χρυσίου, το οποίον είναι ολόκληρον εις χείρας μας, θα έχωμεν δημιουργήσει μίαν γενικην οικονομικήν κρίσιν, θα εξαπολύσωμεν ανά τας οδούς ολόκληρα πλήθη εργατών εις όλας ταυτοχρόνως τας χώρας της Ευρώπης.
Τα πλήθη ταύτα θα αρχίσωσι με ηδονήν να διαχύνωσι το αίμα εκείνων, τους οποίους φθονούσιν από της παιδικής των ηλικίας, εν τη απλοϊκότητα της αμαθείας των και θά λεηλατήσωσι τα υπάρχοντα των.
∆εν θα θίξωσι τας ιδικάς μας περιουσίας, διότι η στιγμή της επιθέσεως. θα μας είναι γνωστή, και ούτω θα έχωμεν λάβει όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα, δια να τας προφυλάξωμεν.
∆ιεπιστώσαμεν, ότι η πρόοδος θα υπέτασσεν όλους τους Χριστιανούς εις την βασιλείαν του λογικού. Ο δεσποτισμός μας θα είναι ο εξής : Θα δυνηθή να καταπραΰνη όλας τας πολιτικάς ταραχάς δια δικαίων αυστηροτήτων, θα δυνηθή να εξολοθρεύση την φιλελευθερίαν όλων των θεσμοθεσιών.
Όταν ο λαός είδεν ότι του έκαμνον εν ονόματι της ελευθερίας τόσας παραχωρήσεις και φιλοφρονήσεις, εφαντάσθη ότι ήτο ο κύριος και ερρίφθη επί της εξουσίας, αλλά προσέκρουσε φυσικώτατα, ως ο τυφλός, εις πλείστα εμπόδια. Ήρχισε να ζητή οδηγόν, δεν έσχε την ιδέαν να επιστρέψη εις τον πρώην, και κατέθεσεν όλας τας εξουσίας του εις τους πόδας μας. Ενθυμήθητε την γαλλικήν Επανάστασιν, την οποίαν απεκάλεσαν «μεγάλην»· τα μυστικά της προπαρασκευής της μας είναι πολύ γνωστά, διότι υπήρξεν ολόκληρος έργον των χειρών μας.
Έκτοτε άγομεν τον λαόν απο μιας πλάνης εις άλλην, ίνα απαρνηθή ακόμη και ημάς, προς όφελος του βασιλέως δεσπότου εκ του αίματος της Σιών, τον οποίον ετοιμάζομεν δια τον κόσμον.
Επί του παρόντος είμεθα άτρωτοι ως διεθνής ισχύς, διότι, όταν επιτίθενται καθ’ ημών εις εν Κράτος, μας υπερασπίζονται εις τα άλλα.
Η ατελεύτητος δειλία των χριστιανικών Λαών, οι οποίοι έρπουσιν ενώπιον της ισχύος, οι οποίοι είναι ανελεείς προς την αδυναμίαν και προς τα λάθη, αλλά επιεικείς προς τα εγκλήματα, οι οποίοι δεν θέλουσι να ανεχθώσι τας αντιφάσεις της ελευθερίας, οι οποίοι είναι υπομονητικοί μέχρι μαρτυρίου ενώπιον της βίας θρασέος δεσποτισμού, είναι εκείνο το οποίον ευνοεί την ανεξαρτησίαν μας. Ανέχονται εκ των σημερινών πρωθυπουργών των καταχρήσεις, δια την μικροτέραν των οποίων θα απεκεφάλιζον είκοσι βασιλείς.
Πως να εξηγήση τις εν τοιούτον φαινόμενον, μίαν τοιαύτην ασυνέπειαν των λαϊκών μαζών απέναντι γεγονότων, τα οποία φαίνονται της αύτης φύσεως;
Το φαινόμενον τούτο εξηγείται δια του ότι αυτοί οι δικτάτορες – οι πρωθυπουργοί – λέγουσι κρυφίως εις τον λαόν δια των πρακτόρων των, ότι εάν προξενούσι βλάβας εις τα Κράτη, κάμνουσι τούτο με τον απώτερον σκοπόν του να εξασφαλίσωσι την ευτυχίαν των λαών, την διεθνή αδελφότητα των, την αλληλεγγύην, τα ίσα δικαιώματα εις όλους. Φυσικώς δεν τοις λέγουσιν ότι αυτή η ενότης δεν οφείλει να γίνη παρά υπό την εξουσίαν μας.
Και ιδού ο Λαός, όστις καταδικάζει τους δικαίους και αθωώνει τους ενόχους, πείθεται επί μάλλον και μάλλον ότι δύναται να κάμνη παν ό,τι του αρέσκει. Υπό τους όρους τούτους ο Λαός καταστρέφει πάσαν σταθερότητα και δημιουργεί την αταξίαν εις παν βήμα.
Η λέξις «Ελευθερία» θέτει τας ανθρωπίνους κοινωνίας εν πάλη εναντίον πάσης ισχύος, εναντίον πάσης δυνάμεως και αυτής ακόμη της δυνάμεως του θεού και της φύσεως.
Ιδού διατί κατά την τελικήν επικράτησίν μας θα χρειασθή να απαλείψωμεν αυτήν την λέξιν εκ του ανθρωπίνου λεξιλογίου, ως κτηνώδη αρχήν, ήτις μεταβάλλει τα πλήθη εις άγρια θηρία. Είναι αληθές ότι τα θηρία ταύτα αποκοιμούνται οσάκις ποτίζονται με αίμα και ότι τότε είναι εύκολον πράγμα και να τα καθυποτάξωμεν. Αλλ’ εάν δεν τοις δώση τις αίμα, δεν κοιμούνται. Παλαίουσιν.