Απεχθές/Επαχθές Χρέος

Απεχθές/Επαχθές Χρέος

Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το απεχθές/επαχθές χρέος, επίσης γνωστό και ως παράνομο χρέος, είναι μία νομική θεωρία και πρακτική,  σύμφωνα με την οποία το εθνικό χρέος που έχει δημιουργηθεί από ένα καθεστώς για λόγους που δεν εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα, δεν πρέπει να είναι εκτελέσιμο από τον λαό. Επομένως, τέτοιου είδους χρέη θεωρούνται προσωπικά χρέη του καθεστώτος που τα δημιούργησε και όχι κρατικά χρέη. Κατά κάποιον τρόπο, η έννοια είναι ανάλογη με τη μη εγκυρότητα των συμβολαίων που υπογράφονται υπό συνθήκες εξαναγκασμού. [1]

Στην προκειμένη περίπτωση ο  ελληνικός λαός δεν γνώριζε ότι  οι κυβερνήσεις καταχρέωναν το κράτος, αφού ο κύριος όγκος των  ΜΜΕ διατυμπάνιζαν πόσο δυνατή οικονομία έχουμε, και σε αυτό συντελούσαν  υπουργικές δηλώσεις.

Τα χρήματα που δανειζόταν η εκάστοτε κυβέρνηση δεν τροφοδοτούσαν την αγορά ώστε αυτό να φέρει ανάπτυξη, αλλά κατέληγαν να συσσωρεύονται στα ταμεία λίγων "επιχειρηματιών" και μετά να φυγαδεύονται στο εξωτερικό.

Και το σπουδαιότερο από όλα, ο δανειστής αυτά τα γνώριζε. Δηλαδή γνώριζε ότι το ελληνικό κράτος δεν θα μπορέσει να ξεπληρώσει τα χρήματα που δανειζόταν. Επομένως πίσω από τον δανεισμό υπήρχεδόλος. Οι δανειστές είτε σκόπευαν να εξαπατήσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη, ότι δήθεν όλα τα κράτη που γίνονται μέλη τη ΕΟΚ μπορούν να έχουν δυνατές οικονομίες, ώστε να αυξηθεί η δύναμη του νομίσματος (ευρώ), είτε σκόπευαν στην οικονομική υποδούλωση της Ελλάδος για να κατασχέσουν τα περιουσιακά της στοιχεία, είτε σκόπευαν ταυτόχρονα και στα δύο.   Είτε και σε κάτι άλλο … πάντως υπήρχε δόλος.

Έτσι μας φόρτωσαν ένα χρέος που θα διαιωνίζεται και θα αυξάνεται αενάως, και μάλιστα δίχως να το οφείλουμε.

Σε αυτές τις περιπτώσεις μόνον ο λαός μπορεί να δώσει τη λύση, όταν σύσσωμος αποφασίσει και αντιδράσει με το γνωστό γνωμικό :

Δεν χρωστάμε,
δεν πληρώνουμε,
άμετε στο διάολο!

Αν ο λαός σκύβει το κεφάλι και πληρώνει σαν βλάκας ότι του ζητούν, θα συνεχίσει να ζεί υπό καθεστώς οικονομικής δουλείας και πείνας,  αυτός και τα παιδιά του. 

Ήδη από την απώτατη αρχαιότητα είχε διαπιστωθεί η τάση του κεφαλαίου να συσσωρεύεται σε όλο και λιγότερα χέρια, με αποτέλεσμα όχι μόνο την δουλοποίηση ευρείων μαζών προς τους πιστωτές τους, αλλά και την πλήρη τελμάτωση του εμπορίου, ακριβώς λόγω αυτής της συσσώρευσης.

Ο Σόλων διαπίστωσε ότι αυτή η τελμάτωση εξαφανίζεται αυτομάτως με την διαγραφή όλων των χρεών (δημοσίων και ιδιωτικών). Μια τολμηρή πολιτική πράξη που ναι μεν φαινομενικά ωφελεί πρωτίστως τους χρεώστες, όμως σε βάθος χρόνου ωφελεί και τους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες που επαναδιευρύνουν τον ορίζοντα των αγορών τους, ενώ συνάμα αποτρέπει τη διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Στην ίδια διαπίστωση είχαν καταλήξει αργότερα και οι Εβραίοι προφήτες, οι οποίοι όμως, μη μπορώντας να εισηγηθούν έστω και κάποιας μορφής σεισάχθεια στην βαθειά εξουσιαστική δομή της κοινωνίας τους, την εισήγαγαν τελικά σαν νόμο του Θεού.

Στην δημοκρατική Αθήνα, όπου την εξουσία την είχαν οι πολίτες, τα πράγματα ήταν απλά. Όταν διαπίστωναν φαινόμενα συσσώρευσης του κεφαλαίου, με συνέπεια την τελμάτωση της παραγωγικής διαδικασίας και «μπούκωμα» του εμπορίου, είχαν την πολιτική ισχύ να επιβάλουν σεισάχθεια. Όμως στο Ισραήλ, που η πολιτική εξουσία ήταν συνυφασμένη με την οικονομική, ποιος θα μπορούσε να πάρει μια τόσο τολμηρή απόφαση; Έτσι, οι προφήτες την πέρασαν σαν θεϊκή επιταγή. Όρισαν τον κύκλο συσσώρευσης του κεφαλαίου στα 50 έτη και επέβαλαν έναν θεϊκό νόμο, όπου κάθε 50 χρόνια διαγράφονται όλα τα χρέη. Εκείνος ο χρόνος της απαλοιφής ονομάστηκε «έτος του Ιωβηλαίου» και αφορούσε βεβαίως αποκλειστικά και μόνο τις ενδοεβραϊκές σχέσεις. Αυτό τον ίδιο «θεϊκό» νόμο μπορούν μέχρι και σήμερα να επικαλεστούν ιουδαίοι χρεώστες προς επίσης ιουδαίους πιστωτές, οι οποίοι και είναι υποχρεωμένοι να υποταχθούν στην θεϊκή εντολή και να δεχθούν την διαγραφή των απαιτήσεών τους.

Να τονίσουμε βεβαίως ότι αυτή η "θεϊκή" υποχρέωση αφορά αποκλειστικά και μόνο απαιτήσεις από και προς ιουδαίους, χωρίς καμία υποχρέωση τήρησης του Ιωβηλαίου προς αλλόφυλους. Οπότε ας μην σπεύσει κάποιος μη Εβραίος να αποταθεί σε κάποια εβραϊκή τράπεζα και να απαιτήσει την τήρηση του θεϊκού νόμου και την διαγραφή των χρεών του. Είπαμε, εκείνος ο νόμος αφορά μόνο τους Ιουδαίους. [2]