ΤΟ ΚΤΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΚΑΙ Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Όταν ο Περικλής πρότεινε την ανέγερση του Παρθενώνα (μαζί με άλλα πολλά “δημόσια έργα” όπως τα Προπύλαια) πολλοί πολιτικοί του αντίπαλοι τον κατηγόρησαν στην Πνύκα (κυρίαρχο πολιτικό όργανο) , ότι σπαταλά χωρίς λόγο το δημόσιο χρήμα. Επίσης κριτική δέχθηκε για το γεγονός ότι ένας από τους “εργολάβους” ήταν ο στενός φίλος του γλύπτης Φειδίας. Αυτός υπεραμύνθηκε των επιλογών του και άρχισε την ανέγερση του ναού ο οποίος ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά Παρθένο, μετά από έγκριση της Πνύκας, υπό όρους.
Το έργο ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας οι αρχιτέκτονες, Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ενώ την επίβλεψη είχε ο Φειδίας, ο οποίος ανέλαβε να ετοιμάσει το τεράστιο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς που κοσμούσε το εσωτερικό του ναού. Το ενός τόνου περίπου χρυσάφι που χρησιμοποιήθηκε, ήταν δυνατόν να αφαιρεθεί χωρίς να καταστραφεί το άγαλμα, εάν οι ανάγκες το απαιτούσαν, με την προοπτική να επιστρέψει στην θέση του όταν τα οικονομικά θα βελτιώνονταν ενώ κατοχυρωνόταν έτσι η κατοχή του στην κυριότητα της πολιτείας, σαν δημόσια περιουσία. Έτσι ο Περικλής κατάφερε να πάρει την έγκριση για την δαπάνη από την Πνύκα. Τα χρήματα που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί το έργο προήλθαν από εκποίηση των αργυρορυχείων του Λαυρίου (κάτι σαν ιδιωτικοποίηση που λέμε στις μέρες μας…) καθώς και από πολεμικά λάφυρα, που ήταν μέχρι τότε στην κατοχή του Δήμου.
Το πιο σημαντικό στοιχείο από οικονομικής απόψεως είναι ότι για την κατασκευή του έργου δεν εργάσθηκαν δούλοι αλλά αθηναίοι πολίτες των χαμηλότερων τάξεων (θήτες) . Μάλιστα πολλοί από αυτούς ήταν άνεργοι και χωρίς περιουσιακό στοιχεία. Το επάγγελμά τους ήταν κυρίως παροχή στρατιωτικών υπηρεσιών και η παρατεταμένη ειρήνη στην περιοχή θα τους οδηγούσε σαν μισθοφόρους-μετανάστες στα βάθη της ανατολής (βλέπε Ξενοφώντος Κύρου Ανάβαση) όπως συνέβαινε με τους Σπαρτιάτες και πολλούς άλλους αξιώμαχους Έλληνες στρατιωτικούς. Αυτό έγινε ύστερα από σχεδιασμό και πρόταση του (στρατηγού) Περικλή στην Εκκλησία του Δήμου, ο οποίος έτσι κατάφερνε να τονώσει τα εισοδήματα των μικρομεσαίων και να μειώσει την ανεργία (οι ομοιότητες με το σήμερα έχουν αρχίσει και γίνονται πολλές ε;;), να δώσει συνεπώς ώθηση στην Αθηναϊκή οικονομία. Ο Περικλής ήταν ενιαύσιος στρατηγός, δηλαδή κάτι σαν υπουργός άμυνας με ανανέωση της ιδιότητας από την Εκκλησία του Δήμου κατ’ έτος και λόγω των επιτυχημένων προτάσεών του, παρέμεινε στην θέση αυτή τουλάχιστον 15 χρόνια, με ελάχιστες (συγκριτικά) στρατιωτικές επιχειρήσεις στο ενεργητικό του. Πολλοί ένδοξοι στρατηλάτες στην παγκόσμια ιστορία, παρ όλα αυτά θα ζήλευαν την δόξα του Περικλή. Η μετά την εποχή του αίγλη και η δύναμη των Αθηνών, θορύβησε τους μονάρχες της Ασίας, και χρηματοδότησαν τον εμφύλιο μεταξύ των Ελλήνων, ενισχύοντας οικονομικά διάφορους φιλόδοξους ηγεμονίσκους (όπως πχ ο Λύσανδρος – φίλος του σατράπη Τισσαφέρνη), που έμεινε γνωστός σαν «Πελοποννησιακός πόλεμος». Ανάλογη αποδοχή «πιστώσεων» εκ μέρους του Αλκιβιάδη από τον Φαρνάβαζο, προκάλεσε την δίκη και απολογία του Αθηναίου στρατηγού από την Εκκλησία τους Δήμου, και τελικά την δολοφονία του από τους Πέρσες με την κατηγορία του «διπλού πράκτορα».
Ο Παρθενώνας είναι το μοναδικό memorial στον κόσμο, που χτίστηκε με τον ιδρώτα αυτών που ενέκριναν την κατασκευή του και που η ιδιοκτησία του ανήκε πάλι σε αυτούς. Γι αυτό είναι και το προσκύνημα των απανταχού δημοκρατών σε όλη την Υφήλιο. ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΑ ΕΚΤΙΣΑΝ ΜΟΝΑΡΧΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥΣ, ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Το έργο ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας οι αρχιτέκτονες, Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ενώ την επίβλεψη είχε ο Φειδίας, ο οποίος ανέλαβε να ετοιμάσει το τεράστιο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς που κοσμούσε το εσωτερικό του ναού. Το ενός τόνου περίπου χρυσάφι που χρησιμοποιήθηκε, ήταν δυνατόν να αφαιρεθεί χωρίς να καταστραφεί το άγαλμα, εάν οι ανάγκες το απαιτούσαν, με την προοπτική να επιστρέψει στην θέση του όταν τα οικονομικά θα βελτιώνονταν ενώ κατοχυρωνόταν έτσι η κατοχή του στην κυριότητα της πολιτείας, σαν δημόσια περιουσία. Έτσι ο Περικλής κατάφερε να πάρει την έγκριση για την δαπάνη από την Πνύκα. Τα χρήματα που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί το έργο προήλθαν από εκποίηση των αργυρορυχείων του Λαυρίου (κάτι σαν ιδιωτικοποίηση που λέμε στις μέρες μας…) καθώς και από πολεμικά λάφυρα, που ήταν μέχρι τότε στην κατοχή του Δήμου.
Το πιο σημαντικό στοιχείο από οικονομικής απόψεως είναι ότι για την κατασκευή του έργου δεν εργάσθηκαν δούλοι αλλά αθηναίοι πολίτες των χαμηλότερων τάξεων (θήτες) . Μάλιστα πολλοί από αυτούς ήταν άνεργοι και χωρίς περιουσιακό στοιχεία. Το επάγγελμά τους ήταν κυρίως παροχή στρατιωτικών υπηρεσιών και η παρατεταμένη ειρήνη στην περιοχή θα τους οδηγούσε σαν μισθοφόρους-μετανάστες στα βάθη της ανατολής (βλέπε Ξενοφώντος Κύρου Ανάβαση) όπως συνέβαινε με τους Σπαρτιάτες και πολλούς άλλους αξιώμαχους Έλληνες στρατιωτικούς. Αυτό έγινε ύστερα από σχεδιασμό και πρόταση του (στρατηγού) Περικλή στην Εκκλησία του Δήμου, ο οποίος έτσι κατάφερνε να τονώσει τα εισοδήματα των μικρομεσαίων και να μειώσει την ανεργία (οι ομοιότητες με το σήμερα έχουν αρχίσει και γίνονται πολλές ε;;), να δώσει συνεπώς ώθηση στην Αθηναϊκή οικονομία. Ο Περικλής ήταν ενιαύσιος στρατηγός, δηλαδή κάτι σαν υπουργός άμυνας με ανανέωση της ιδιότητας από την Εκκλησία του Δήμου κατ’ έτος και λόγω των επιτυχημένων προτάσεών του, παρέμεινε στην θέση αυτή τουλάχιστον 15 χρόνια, με ελάχιστες (συγκριτικά) στρατιωτικές επιχειρήσεις στο ενεργητικό του. Πολλοί ένδοξοι στρατηλάτες στην παγκόσμια ιστορία, παρ όλα αυτά θα ζήλευαν την δόξα του Περικλή. Η μετά την εποχή του αίγλη και η δύναμη των Αθηνών, θορύβησε τους μονάρχες της Ασίας, και χρηματοδότησαν τον εμφύλιο μεταξύ των Ελλήνων, ενισχύοντας οικονομικά διάφορους φιλόδοξους ηγεμονίσκους (όπως πχ ο Λύσανδρος – φίλος του σατράπη Τισσαφέρνη), που έμεινε γνωστός σαν «Πελοποννησιακός πόλεμος». Ανάλογη αποδοχή «πιστώσεων» εκ μέρους του Αλκιβιάδη από τον Φαρνάβαζο, προκάλεσε την δίκη και απολογία του Αθηναίου στρατηγού από την Εκκλησία τους Δήμου, και τελικά την δολοφονία του από τους Πέρσες με την κατηγορία του «διπλού πράκτορα».
Ο Παρθενώνας είναι το μοναδικό memorial στον κόσμο, που χτίστηκε με τον ιδρώτα αυτών που ενέκριναν την κατασκευή του και που η ιδιοκτησία του ανήκε πάλι σε αυτούς. Γι αυτό είναι και το προσκύνημα των απανταχού δημοκρατών σε όλη την Υφήλιο. ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΑ ΕΚΤΙΣΑΝ ΜΟΝΑΡΧΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥΣ, ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου